11 Әгәр сез, явыз кешеләр булып та, балаларыгызга яхшы бүләкләр бирә беләсез икән, Күктәге Атагызның Үзеннән сораганнарга яхшы нәрсәләрне бирүе шөбһәсездер.
Раббы күрде ки, җир йөзендә адәм баласын азгынлык баскан, кешенең бөтен күңеле, уй-фикере һәрвакыт явызлыкта.
Хуш истән күңеле булган Раббы үзалдына әйтте: – Кешеләр аркасында җир йөзен бүтән нәгъләтләмәячәкмен, – диде. – Чөнки кешенең йөрәгендә туа торган явызлыклар аның балачагыннан ук килә; инде терек дөньяны, бу юлы эшләгәнем кебек, кабат үлемгә дучар итмәячәкмен.
Моның өстенә, и Хуҗа-Раббым, Син әле колың гаиләсенең киләчәге хакында да алдан хәбәр биреп куйдың. Бөтен кешеләр белән дә Син шундый мөгамәләдәме, Хуҗа-Раббым?
ялганны су кебек эчә торган, бозык җанлы адәми зат Аның каршында ничек саф була алсын?!
Мәрхәмәт белән тугрылык очрашыр, хаклык белән иминлек үбешер;
И Хуҗа-Хакимем, и Аллам, бар күңелемнән Сиңа рәхмәтләр укырмын, гомер бакый исемеңне данлармын!
«Һәммәсе шунда туган», – дип әйтер кешеләр, Сионны телгә алып. Аллаһы Тәгалә аны Үзе ныгыткандыр.
Раббы әйтә: «Ана кеше үзенең имчәк баласын онытырмы?! Йөрәгеннән өзелеп төшкән баласын кызганмасмы?! Хатын-кыз үз баласын оныта калса да, Мин сине онытмаячакмын!
Раббының безнең өчен башкарган бөтен гамәлләре хакына мин Аның мәрхәмәтен игълан итәрмен, рәхим-шәфкате вә чиксез мәрхәмәте белән Исраил халкына күрсәткән зур игелеген мактармын!
Кеше йөрәге гаять хәйләкәр, аның төзәләсе юк! Кем аңлап бетергән аны?!
– Шундый көннәр җитәр, – дип белдерә Раббы, – Мин Исраил вә Яһүдә халкы турында әйткән яхшы сүземне гамәлгә ашырырмын.
Әй Исраил, Раббыга, үз Аллаңа кире кайт, чөнки син гөнаһларың аркасында түбән тәгәрәдең.
Исән калган халкың-биләмәңнең гаеп эшләрен вә җинаятьләрен ярлыкаучы Синдәй берәр Аллаһы бармы икән тагын?! Синең ачуың гомерлек түгел, мәрхәмәт күрсәтергә яратасың Син.
– Угыл – атасын, ә кол үзенең хуҗасын ихтирам итә. Әгәр дә Мин ата икәнмен, Миңа булган хөрмәт кайда? Әгәр дә Мин хуҗа икәнмен, кайда Миңа булган ихтирам? – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. – Сез, руханилар, Минем исемне кимсетәсез һәм үзегез: «Ничек итеп Синең исемне кимсетәбез?» – дип сорыйсыз.
Җирдә «ата» дип беркемне дә атамагыз – сезнең бер генә – Күктәге Атагыз гына бар.
Ул балык сораганда, кайсыгыз елан бирер?
Аллаһы дөньяны шулкадәр яратты ки, Углына иман итүчеләрнең берсе дә һәлак булмасын, ә бәлки мәңгелек тормыш алсын өчен, Үзенең бердәнбер Углын бирде.
Ә без беләбез: Канун нәрсә дә булса сөйли икән, ул Канун хакимлеге астында булганнарга сөйли. Шуның өчен беркем дә, үзен яклар өчен, авызын ача алмас, һәм бар дөнья Аллаһы каршында гаепле булыр.
Димәк, ничек инде? Безнең хәлебез яһүди булмаганныкылардан яхшыракмы? Һич тә юк, без инде ачык күрсәттек: яһүдиләр дә, яһүди булмаганнар да – барысы да гөнаһ хакимлеге астында.
Углын кызганмыйча, Аны безнең һәммәбез өчен биргән Аллаһы Аның белән бергә калган бар нәрсәне бүләк итә түгелме?
Әмма Изге язма бөтен дөньяны гөнаһ әсире дип игълан итә, шуңа күрә вәгъдә ителгән нәрсә иман итүчеләргә Гайсә Мәсихкә инану аша бирелә.
Һәр игелекле һәм камил бүләк югарыдан, күк яктылыклары Атасыннан килә. Ул һәрвакыт үзгәрешсез һәм һичкайчан, борылып, караңгылык тудырмый.
Карагыз, Атабыз безне ничек нык яраткан: безне «Аллаһы балалары» дип атыйлар, һәм без, чыннан, Аның балалары. Дөнья кешеләре, Аллаһыны танымаганга күрә, безне белмиләр.
Мәхәббәт шунда: Аллаһының безне яратуында һәм гөнаһларыбызның кичерелүен алып килүче корбан итеп Углын җибәрүендә, Аллаһыны яратуыбызда түгел.