44 Ә Мин сезгә әйтәм: дошманнарыгызны яратыгыз һәм сезне эзәрлекләүчеләр өчен дога кылыгыз.
– Юк, үтермә син аларны, – диде Элиша. – Сиңа үтерергәме аларны?! Кылычың һәм угың белән аларны әсир итүче синме әллә?! Аларга икмәк һәм су бир, ашап-эчсеннәр дә үзләренең хуҗалары янына кайтып китсеннәр.
И Раббы Аллам! Әгәр мин ялгыш гамәл кылган булсам: кулларымны хаксыз эшкә сузсам, дус кешемә яманлык эшләсәм, дошманыма сәбәпсез явызлык тели калсам,
Акыллы кеше ачуы кабынып китүдән үзен тыя белер һәм бүтәннәрнең яман эшләренә карата мәрхәмәтле мөнәсәбәте белән үзенә ихтирам яулар.
Гайсә шунда: – И-и Атам! Кичер бу кешеләрне, чөнки нәрсә эшләгәннәрен белмиләр, – диде.] Гаскәриләр, жирәбә салып, Аның киемнәрен бүлештеләр.
Сезгә яңа әмер бирәм: бер-берегезне яратыгыз. Мин сезне яраткан кебек, сез дә бер-берегезне яратыгыз.
Әмма Паул: – Үзеңә һичбер явызлык эшләмә, чөнки без барыбыз да монда, – дип кычкырды.
Тезләренә егылып, көчле тавыш белән: – Хакимем! Моны аларга гөнаһ дип санама, – диде. Шуларны әйтеп, ул җан бирде.
Үзегезне эзәрлекләүчеләргә Аллаһыдан фатиха сорагыз, аларга каргыш түгел, фатиха сорагыз.
Карагыз аны, берәү дә явызлыкка явызлык белән җавап бирмәсен. Һәрвакыт бер-берегезгә һәм бар кешеләргә яхшылык эшләргә тырышыгыз.
Мыскыл ителгән вакытта Ул Үзе мыскыл итмәде, газап чиккәндә янап куркытмады, Үзен гадел Хөкем итүчегә тапшырды.
Яманлыкка яманлык белән яки ачулы сүзләргә ачулану белән җавап кайтармагыз. Киресенчә, фатиха бирегез, чөнки сез фатиха кабул итәргә чакырылдыгыз.
Давыт шушы сүзләрне сөйләп бетерүгә, Шаул аңа: – Син сөйлисеңме боларны, Давыт углым? – дип, кычкырып елап җибәрде. – Әйе, дөреслек синең якта, ә мин яхшылыгыңа яманлык белән кайтардым, – дип дәвам итте ул. –