16 Караңгылыкта яшәүче халык көчле яктылыкны күрде. Үлем караңгылыгында яшәүчеләр өчен нур балкыды».
дөм караңгылык, үлем сөреме баскан, яктылык та кара булып тоелган җыйнаксыз-таркау илгә китәм».
Караңгылык, үлем сөреме ялмап алсын аны, кара болыт капласын; кояш тотылу аңа дәһшәт салсын.
бозык бәндәләр качарлык караңгы урын, дөм караңгы җир табылмас.
Элекке заманда Зәбулун вә Нәптали җирләре кимсетелгән иде, ләкин киләчәктә бу яклар – диңгез юлы, Үрдүн аръягы һәм мәҗүсиләр Гәлиләясе данлы булачак.
Караңгылыкта йөргән халык көчле яктылык күрде – зольмәт илендә яшәгәннәргә нур балкыды.
Раббы җир йөзенә караңгылык иңдергәнче, эңгер-меңгердә аякларыгыз тауларда абынганчы, Раббы Аллагызны данлагыз! Сез яктылык көтәрсез, ә Ул аны тоташ күләгәгә, дөм караңгыга әйләндерер.
Җидегән йолдыз белән Орионны бар иткән, тоташ караңгылыкны – аяз таңга, якты көнне төнгә әверелдерүче, диңгез суларын чакыртып китереп, бөтен җир йөзенә койган Затның исеме – Раббы!
Әй дошманнарым! Мыскыллап көлмәгез миннән! Егылсам да, аягыма торып басармын мин, караңгылык эчендә утырсам да, Раббы миңа нурын чәчәр.