67 Шуннан соң алар Гайсәнең битенә төкерделәр һәм кыйнадылар; башкалар суктылар һәм:
Кенагана углы Сәдыкыйя шулчак, Михая янына килеп: – Раббы Рухы сиңа сөйләр өчен миннән нинди юл белән китте икән?! – диде дә аның яңагына сугып җибәрде.
Кыйнаучыларга – җилкәмне, сакалымны йолкучыларга яңагымны куйдым, битемне – хурлаудан, төкерекләрдән яшермәдем.
Кайчандыр аңа карап бик күпләр шаккаткан иде: аның кыяфәте бозылган, кешенекенә охшамаган, килеш-килбәте адәм баласыныкы кебек түгел иде.
Кыен күргән, чир-газап татыган ул адәм кешеләр нәфрәтенә дучар ителгән, алар тарафыннан читкә тибәрелгән иде; андый кешедән йөзне читкә борган кебек, аңа да нәфрәт белән карадылар. Безнең алда ул бернигә дә тормый иде.
аны суктырды да Раббы йортының Югары Беньямин капкасы янына агач богауга утыртырга боерды.
Кыйнаучыга яңагын куйсын ул, күңеле кайтканчы тиргәлсен.
Халыклар арасында чүп вә җирәнгеч нәрсә иттең Син безне.
Әй син, кодрәтле шәһәр, гаскәреңне тупла, чөнки сине дошман камап алды! Исраил хөкемдарының яңагын таяк белән кыйнар алар.
Раббы Мусага әйтте: – Атасы Мәрьямнең йөзенә төкергән очракта, Мәрьям җиде көн дәвамында хурлык кичергән булыр иде. Шулай булгач, җиде көнгә аны станнан читкәрәк алып китегез, аннары ул кире кайтсын.
– Әй, Мәсих, пәйгамбәрлек итеп әйт безгә: Сиңа кем сукты? – диделәр.
Аннары Гайсәгә төкерделәр, таяк алып, башына сугып кыйнадылар.
Ә Мин сезгә әйтәм: үзеңә явызлык кылучыга каршы килмә. Уң яңагыңа суккан кешегә сул яңагыңны да куй.
Мәҗүсиләр исә, мыскыллап, Аңа төкерерләр, Аны камчы белән суктырырлар, аннары үтерерләр. Әмма өч көн үтүгә, Ул үледән терелер.
Кайберәүләр Аңа төкерә, Аның йөзен каплап, кыйнарга тотындылар. – Пәйгамбәрлек кылып, кем сукканны әйт инде менә хәзер! – диде алар. Аннары Аны сакчылар кыйный башлады.
Аннары таяк белән башына сугып кыйнадылар. Аңа төкерделәр, каршына тезләнеп, алдында баш иделәр.
Гайсә шулай дигәч, Аның янында торган тәртип саклаучыларның берсе, Аның яңагына сугып: – Олуг руханига Син шулай җавап бирәсеңме? – диде.
һәм берсе артыннан берсе Аның янына килеп: – Яшәсен яһүдиләр Патшасы! – дип, яңакларына суктылар.
Безгә яла ягалар – без яхшылык белән җавап бирәбез. Дөнья өчен әлегә кадәр барысы тарафыннан санга саналмаган чүп-чардай булдык без.
тол хатын, өлкәннәр күз алдында аның янына килеп, ирнең аяк киемен салдырсын да, йөзенә төкереп: «Туганының нәселен дәвам итәргә теләмәгән кешегә шулай эшлиләр», – дип әйтсен.
Гайсәдән – иманны Барлыкка китерүче вә Камилләштерүчедән – күзебезне һәрдаим алмый торыйк. Үзен киләчәктә көткән шатлык хакына хачка кадаклану хурлыгына игътибар итмичә, Ул хачта үлүне кичерде, хәзер менә Аллаһы тәхетенең уң ягында утыра.