49 Яһүдә туп-туры Гайсә янына килде. – Исәнме, Остаз! – дип, Гайсәне үбеп алды.
– Якынрак кил дә үп мине, углым, – диде Исхак.
– Исән-имин яшисеңме, туганым? – дип сәлам бирде Йоав һәм, Амессайны үпмәкче булып, уң кулы белән аның сакалыннан тотты.
Дус ясаган яралар – тугрыдыр; дошманның үбүе – ялган үбүдер.
мәйданнарда үзләрен ихтирам белән сәламләүне һәм кешеләрнең аларны «остаз» дип атауларын яраталар.
Ә сезне «остаз» дип атамасыннар, чөнки сезнең тик бер Остазыгыз бар һәм сез – бер-берегезгә туганнар.
Шуннан соң, хыянәт итәчәк Яһүдә Аңардан: – Остаз, мин түгелдер бит? – дип сорады. – Моны син үзең әйттең! – дип җавап бирде Гайсә.
Хыянәтче: «Мин кемне үпсәм, шул Гайсә булыр. Аны кулга алыгыз», – дип, алар белән алдан сүз беркеткән иде.
һәм: – Яшәсен яһүдиләр Патшасы! – дип, Аны сәламләргә керештеләр.
Син Мине үпмәдең, ә ул, Мин монда килгәннән бирле, аякларымны үбүдән туктамый.
һәм берсе артыннан берсе Аның янына килеп: – Яшәсен яһүдиләр Патшасы! – дип, яңакларына суктылар.
Ул арада шәкертләре Аны: – Остаз! Ашап ал инде, – дип кыстарга керештеләр.
Бар имандашларны изге үбү белән сәламләгез.
Шемуил, зәйтүн мае салынган савытын алып, Шаулның башына май сөртте; аннары аны үбеп болай диде: – Раббы Үз биләмәсе булган Исраил халкы белән идарә итүне сиңа тапшыра.