38 Туфан алдыннан кешеләр ашаганнар, эчкәннәр, өйләнгәннәр һәм кияүгә чыкканнар. Нух көймәгә кергән көнгә кадәр шулай дәвам иткән.
Аллаһы угыллары, адәм кызларының чибәрлеген күреп, алар арасыннан үзләренә хатыннар сайлый торган булды.
Адәм баласыннан башлап хайваннарга кадәр, сөйрәлүче хәшәрәтләрдән алып очар кошларга кадәр барлык җан ияләре үлемгә дучар булды; җир йөзендәге бар нәрсә юкка чыкты. Фәкать Нух һәм аның белән бергә көймәдә булганнар гына исән калды.
Туфаннан котылып калу өчен, Нух үзе, аның белән бергә хатыны, угыллары, киленнәре көймәгә керделәр.
– Үлеләр терелгәндә, алар өйләнмәсләр дә, кияүгә дә чыкмаслар. Алар күктәге фәрештәләрдәй булачаклар.
Әнә шуннан соң үземә: „Синең күп елларга җитәрлек малың бар; ял ит, аша, эч, тормышның рәхәтен күр“, – диярмен».
Ә инде шул хезмәтче: «Хуҗам тиз кайтмас әле», – дип уйлап, хезмәтче ирләрне, хатыннарны кыйнаса, ашап-эчә һәм исерә калса,
Карагыз аны, тамак ягын кайгырту, эчкечелек вә тормыш мәшәкатьләре сезнең белән идарә итмәсен, ул көн, тозак кебек, сезгә көтмәгәндә килмәсен. Чөнки ул көн җир йөзендә яшәүче һәр кешегә киләчәк.