29 Шунда ук, ул көннәрдәге афәттән соң, «кояш каралыр, ай яктыртмас, күкләрдән йолдызлар коелыр һәм күк җисемнәре тетрәнер».
Күктәге йолдызлардан вә йолдызлыклардан якты төшмәс, чыккан чагында, кояш сүрән булыр, ай да үз яктысын бирмәс.
Ай вә кояш оятларыннан йөзләрен каплар, Күкләр Хуҗасы Раббы Сион тавында вә Иерусалимдә патшалык итәр һәм Үзенең шөһрәтен Үз халкының өлкәннәренә күрсәтер.
Барлык күк җисемнәре янып бетәчәк, күкләр кулъязма төргәгедәй бөтерелеп киләчәк; бөтен күк җисемнәре, йөзем куагының яфраклары вә инҗир агачының җимеше кебек, саргаеп шиңәчәк.
Алар алдында җир вә күкләр тетрәп торыр, кояш белән айның йөзе каралыр, йолдызларның нуры сүнәр.
Кояш вә ай тоныкланыр, йолдызларның нуры сүнәр.
Раббы көне яктылык түгел, караңгылык булмасмы?! Дөм караңгылыктыр ул, һәм анда яктылыкның чаткысы да юк!
«Ул көнне, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – өйләдә кояшны батырырмын, көпә-көндез җир йөзен караңгыга чумдырырмын!
чөнки ул вакытта дөнья яратылганнан бирле бүгенге көнгә кадәр булмаган һәм киләчәктә дә булмаячак зур афәт килер.
әмма боларның барысы – тулгак тоту газапларының башы гына.
Әмма Раббы көне карак сыман көтмәгәндә килер. Күкләр көчле дөмбердәгән тавыш астында юкка чыгар, күк җисемнәре утта янып таркалыр, җир һәм андагы эшләнгән нәрсәләрнең барысы фаш ителер.
Дүртенче фәрештә быргысын кычкыртты: кояшның, айның, йолдызларның өчтән бер өлешенә зарар килде, шунлыктан аларның өчтән бер өлеше караңгылыкка чумды. Көн үзенең яктылыгының өчтән бер өлешен югалтты, шулай ук төн дә караңгыланды.