5 Әмма, чакыруны санга сукмыйча, аларның һәрберсе үз эшләре белән таралышканнар: берсе – басуына, икенчесе үзенең сәүдә эшенә киткән,
Лут, өеннән чыгып, үзенең кызларын хатынлыкка аласы кияү егетләргә: – Торыгыз, бу җирне ташлап китегез! – диде. – Чөнки Раббы бу шәһәрне юк итәчәк. Әмма кияү егетләргә Лутның сүзләре шаярту булып тоелды.
Шуннан соң Ягъкуб Эсауның алдына ясмык ашы белән икмәк китереп куйды. Эсау ашады, эчте дә, торып, чыгып китте. Ана карыныннан беренче булып туу хокукына аның исе дә китмәде.
Гыйлемнең башы – Раббыдан курку һәм Аны хөрмәт итү; зирәклекне һәм киңәш-нәсыйхәтне фәкать ахмаклар гына хәкарәт итә.
Күгәнлеккә чәчелгәне исә – сүзне ишетүче кеше, әмма тормыш мәшәкатьләре һәм байлык артыннан куу сүзне басып китә һәм ул уңыш бирми.
«Мәҗлесем инде әзер: үгезләрем һәм симертелгән мал суелган, бөтен нәрсә әзер, кунакка килегез», – дип, тагын хезмәтчеләрен чакырылган кешеләргә әйтергә җибәргән.
ә калганнары исә хезмәтчеләрне тотып кыйнаганнар һәм үтергәннәр.
Күгәрчен сатучыларга: – Боларны моннан алып китегез! Атамның йортын базарга әйләндермәгез! – диде.
Ә кайберләре: «Алар шәраб эчеп исергәннәр», – дип көлделәр.
Әмма Паул тәкъвалык, нәфесне тыю һәм булачак хөкем хакында сөйләгәндә, Филикес куркуга төште. – Хәзергә җитеп торыр, вакыт тапкач чакыртырмын, – диде ул.
Аллаһының игелеклелеге сине тәүбәгә китерәчәген аңламыйча, чиксез игелеге, сабырлыгы һәм түземлеген санламыйсыңмы әллә?
Гөнаһлы табигать буенча уйлау – үлемгә, ә Рух буенча уйлау тормышка һәм иминлеккә китерә.
Хыянәтчел, акылсыз, тәкәббер булыр һәм, Аллаһыны яратуга караганда, ләззәтне күбрәк яратырлар.
шундый бөек коткарылу белән исәпләшмәсәк, җәзадан без ничек котылып калырбыз соң? Хакимебез Гайсә бу хакта кешеләргә беренче булып Үзе җиткерде, моны исә безгә Хаким әйткәнне ишеткән кешеләр исбат иттеләр.
Бу ялган өйрәтүчеләр, комсызланып, үзләре уйлап чыгарган риваятьләре ярдәмендә сездән файдаланырлар. Аларны күптәннән хөкем сагалый, аларның һәлакәте котылгысыз.