46 Беркем дә Аңа җавап кайтара алмады. Шушы көннән алып, бер кеше дә Гайсәдән нәрсә дә булса сорарга батырчылык итмәде.
Шуңа күрә алар Гайсәгә: – Белмибез, – дип җавап кайтардылар. – Алай булгач, Мин дә сезгә бу эшләрне нинди вәкаләт белән башкаруымны әйтмим.
Шулай итеп, Давыт Аны «Хакимем» дип атый икән, ничек инде Ул аның Углы була ала?
Аның акыллы җавабын ишетеп, Гайсә: – Син Аллаһы Патшалыгыннан ерак түгелсең, – диде. Шуннан соң инде бер кеше дә Гайсәдән нәрсәдер сорарга батырчылык итмәде.
Бу сүзләрне ишеткәч, Аңа каршы сөйләүчеләр барысы да оялдылар; бар халык исә Ул кылган данлы эшләргә шатланды.
Алар эндәшмәделәр. Ә Ул, авыру кешегә куллары белән орынып алып, аны савыктырды һәм өенә кайтарып җибәрде.
Аның бу соравына тегеләр җавап бирә алмадылар.
Шуннан соң алар Гайсәдән бернәрсә турында да сорарга батырчылык итмәделәр.
Савыккан кешенең дә алар белән бергә торуын күргәч, каршы сүз әйтә алмадылар һәм
«Мин – ата-бабаларыңның Алласымын. Мин – Ибраһим, Исхак һәм Ягъкуб Алласы» дигән авазын ишеткән. Муса куркуыннан калтыранып күтәрелеп карарга да батырчылык итә алмаган.