37 Ниһаять, «Углыма хөрмәт күрсәтерләр», – дип уйлап, углын җибәргән.
Бакчам өчен тагын ниләр эшләргә кирәк иде соң?! Аның өчен Мин нәрсә эшләп җиткермәдем икән?! Ни өчен ул, җимеше яхшы булыр, дип өмет иткән чагымда, әче җимеш бирде икән?
Яһүдә халкы, бәлки, Мин аларга җибәрергә уйлаган барлык афәтләр хакында ишетеп, үзенең яман юлыннан кире борылыр, һәм шул чагында Мин аларның җинаятьләрен вә гөнаһларын кичерермен.
Халкым, Миннән куркып, үгет-нәсыйхәтләремә колак салыр дип уйлаган идем, шәһәрләрен җимермәм, үзләрен җәзага тартмам дигән идем. Әмма алар киресен эшләделәр: явызлык кылудан туктамадылар».
Хуҗа тагын да күбрәк хезмәтчеләрен җибәргән, әмма алар белән дә шулай ук эшләгәннәр.
Әмма йөзем үстерүчеләр хуҗаның углын күреп, бер-беренә: «Бу бит – варис. Әйдәгез, аны үтерик һәм мирасын үзебезгә алыйк», – диешкәннәр.
Күктән: – Бу – Минем сөекле Углым, Ул – Минем куанычым, – дигән тавыш килде.
Ахыр чиктә аның бер генә кешесе – сөекле углы калган. Шуннан әлеге хуҗа: «Углыма алар хөрмәт күрсәтерләр», – дип уйлап, аны озаткан.
Шуннан йөзем бакчасының хуҗасы болай дип уйлаган: «Инде нәрсә эшләргә? Сөекле углымны җибәрим әле, бәлки аңа хөрмәт күрсәтерләр».
Аллаһыны беркем, беркайчан күрмәгән. Аны Ата өчен иң якын, бердәнбер Углы безгә танытты.
Мин моны күрдем һәм шаһитлык бирәм: Ул – Аллаһы Углы.
Аллаһы дөньяны шулкадәр яратты ки, Углына иман итүчеләрнең берсе дә һәлак булмасын, ә бәлки мәңгелек тормыш алсын өчен, Үзенең бердәнбер Углын бирде.