12 «Бу соң килгәннәре бары тик бер сәгать эшләделәр, ә син аларны безнең белән тиңләдең. Без бит көннең авырлыгын һәм эсселеген кичердек».
Кояш чыккач, Аллаһы көйдергеч көнчыгыш җиле истерде. Юнысның башын кояш шундый кыздырды ки, эссе сугудан ул һуштан язар хәлгә җитте. – Болай яшәгәнче, үлүең яхшырак, – диде ул, үзенә үлем теләп.
Урланган, аксак вә чирле малны корбанга китерәсез, ә үзегез: «Күпме мәшәкать!» – дисез. Ни өчен Мин сезнең кулдан андый корбанны кабул итәргә тиеш?! – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. –
Сез: «Аллаһыга хезмәт итү – мәгънәсез нәрсәдер, Аның кушканнарын үтәүдән, Күкләр Хуҗасы Раббы каршында кайгы киеменнән йөрүдән ни файда?!
Ә алгач, хуҗага зарлана башлаганнар:
Көньяктан җил иссә, эссе булыр, дисез; һәм шулай була да.
Шулай итеп, мактауга урын бармы инде? Юк, мактауга урын юк. Нәрсә нигезендә мөмкинлек калдырылмаган? Канунны үтәү нигезендәме? Юк, иман нигезендә.
чөнки Аллаһы бер. Ул сөннәтлеләрне дә, сөннәтсезләрне дә иман белән аклый.
Хәтта, әлегә кадәр ачлыкка һәм сусауга дучарбыз, ярым ялангач һәм кыйналган хәлдә, бер урыннан икенче урынга күченеп йөрибез,
Бу сер шуннан гыйбарәт: Мәсих Гайсә бәрабәренә, Яхшы хәбәр аркылы яһүдиләр белән бергә яһүди булмаганнар да – варисташлар, бер тәннең әгъзалары һәм Аллаһы биргән вәгъдәне уртаклашучылар.
Кояш чыгып, көйдергеч эсселек башлана, эсседән үлән сула, аның чәчәге коела һәм матурлыгы югала. Байлар да шулай ук үзләренең эшләрен эшләгәндә сулачак.