14 Ул, торып, анасы белән Баланы алды да төнлә Мисырга китте.
Йосыф йокысыннан уянгач, Раббының фәрештәсе нәрсә кушкан булса, шуны эшләде: ул Мәрьямгә өйләнде.
Алар китү белән, Раббы фәрештәсе Йосыфның төшендә күренеп: – Баланы анасы белән алып, Мисырга кач. Мин сиңа әйткәнгә кадәр, шунда кал, чөнки Һируд Баланы табып үтерергә ниятли, – диде.
Һируд үлгәнче, ул анда калды. Бу исә Раббының пәйгамбәр аша «Мисырдан чакырып алдым Мин Үземнең Углымны» дигәннәре гамәлгә ашсын өчен булды.
Шәкертләре, янына килеп, Гайсәне уяттылар. – Остаз! Остаз! Батабыз! – дип кычкырды алар. Гайсә, торып, җилне дә, котырынган дулкыннарны да тыйды, һәм алар тынып калдылар, әйләнә-тирәдә тынлык урнашты.
Менә шуның өчен яһүдиләр мине Аллаһы йортында тотып алдылар һәм үтерергә тырыштылар.