7 Гайсә, яннарына килеп, аларга кагылды һәм: – Торыгыз, курыкмагыз! – диде.
Әмма шунда миңа бер кул орынды һәм мине, дер калтырап торган хәлемдә тезләремә тезләндереп, кулларыма таяндырды.
Шулчакны кеше кыяфәтендәге теге зат янә миңа кагылды, һәм буыннарыма кабат көч кайткандай булды.
Җәбраил сөйләгән чакта, мин аңымны җуйган хәлдә йөзтүбән җирдә ята бирдем; шуннан ул, орынып, мине аягүрә бастырды һәм әйтте:
Шулчак, мин дога кылган вакытта, әүвәлрәк миңа күренгән Җәбраил җитез генә яныма очып килде. Бу хәл кичке корбан китерү вакытында булды.
– Тынычланыгыз, Мин бу! Курыкмагыз! – диде шунда ук аларга Гайсә.
Бу тавышны ишетеп, шәкертләр йөзтүбән капландылар һәм нык куркыштылар.
Шәкертләр, күтәрелеп карагач, Гайсәдән башка беркемне дә күрмәделәр.
Хатыннар, куркып, җиргә текәлделәр. Әлеге кешеләр аларга: – Нигә сез тере Затны үлеләр арасыннан эзлисез? – диделәр. –
– Тор да шәһәргә бар. Анда сиңа нәрсә эшләргә кирәклеге хакында әйтелер.
Мин Аны күргәч, үле кешедәй, аяклары алдына егылдым. Ул исә Үзенең уң кулын миңа тидереп, болай диде: «Курыкма! Мин – Беренче һәм Соңгы,