17 – Әй, имансыз һәм бозык буын! Миңа сезнең белән күпме булырга? Күпме сезгә түзеп торырга? Малайны яныма китерегез! – диде Гайсә.
Халыкларга игълан итегез: «Раббы – патша!» – диегез. Дөньяның нигезе какшамас итеп нык корылган. Раббы халыкларны гадел хөкем итәчәк!
Аннары Муса белән Һарун, фиргавен янына барып, болай дип әйттеләр: – Раббы, гыйбриләр Алласы: «Син әле Миңа буйсынудан тагын күпме баш тартмакчы буласың? Миңа табыныр өчен, халкыма китәргә рөхсәт ит!
Шул чагында Раббы Мусага әйтте: – Минем боерыкларымны һәм кануннарымны сез кайчанга кадәр кире кагарсыз икән?!
– Әй томана бәндәләр, кайчанга кадәр шулай беркатлы булып калырсыз?! Әй акылсызлар, кайчанга кадәр шулай ахмаклыктан тәм табарсыз?! Әй наданнар, кайчанга кадәр гыйлемне дошман итәрсез?!
И ялкау, кайчанга кадәр син ял итәрсең икән? Йокыңнан кайчан уянырсың икән?
Раббы аларның зиһеннәрен чуалтты, һәм алар Мисырның йөргән юлларын саташтырдылар – Мисыр, сәрхуштәй чайкалып, үзенең косыгы өстендә йөри.
«Котылыр өчен, йөрәгеңдәге явызлыкны юып төшер, Иерусалим! Бозык уйлар кайчанга кадәр яшәр икән синдә? – ди Раббы. –
һәм Раббы Мусага әйтте: – Кайчанга кадәр бу халык Мине кире кагачак?! Алар арасында кылган барлык могҗизаларны күреп тә, кайчанга кадәр алар Миңа ышанмас икән?!
– Бу явыз халык кайчангача Миннән зарланыр икән?! Миннән зарланганда, исраилиләрнең нәрсә дип сукрануларын ишетәм Мин.
Алар ышанмаганга күрә, Ул анда кодрәтле эшләрне күп эшләмәде.
Гайсә, моны белеп: – Сай иманлылар! Сез ни өчен икмәгегез юклыгы турында сөйләшәсез?
Мин аны шәкертләреңә китергән идем, әмма алар аны савыктыра алмадылар, – диде.
Гайсә җенгә чыгарга әмер бирде. Җен чыгып китте, малай шул мизгелдә үк савыкты.
Бүген кырда үсеп утырган, ә иртәгә учакка ташланасы үләнне Аллаһы шулай киендерә икән, сезне ничек киендермәсен ди инде, сай иманлылар?
– Ни өчен сез шундый куркак, сай иманлылар? – диде Ул аларга. Гайсә, торып, җилне һәм күлне тыйды. Һәм үле тынлык урнашты.
Гайсә, ниһаять, ашап-эчеп утырган унбер шәкерте алдында пәйда булды һәм аларны ышанмаулары, үҗәтлекләре, Аның терелгәнен күрүчеләргә ышанмаган өчен шелтәләде.
– Әй, имансыз буын! – диде Гайсә. – Сезнең янда Миңа әле озак булыргамы? Күпме сезгә түзеп торырга? Китерегез Минем янга малайны!
Шунда Гайсә аларга: – И-и аңсызлар, пәйгамбәрләрнең барлык сүзләренә сез шундый авырлык белән ышанасыз!
– Әй имансыз һәм бозык буын! Миңа сезнең белән күпме булырга, сезгә күпме түзеп торырга? – диде Гайсә. – Углыңны алып кил!
Аннары Томаска: – Бармагыңны монда куй һәм кулларыма кара, кулыңны суз да кабыргама тидер. Шикләнеп торма, ышан, – дип әйтте.
Чүлдә Ул аларга кырык ел буе түзеп торган.
Ул тагын да күбрәк дәлилләр китереп: – Бу бозык буыннан котылыгыз, – дип өндәде.
Бераз акылсызлануыма түземлерәк булсагыз иде! Хәер, сез миңа түзәсез дә инде.
Бу кире һәм азгын буын Аның алдында бозыклыкка бирелде – хурлыкка калган бу кешеләр инде Аның балалары түгел.