31 Телсезләрнең сөйләшүен, гарипләрнең савыгуын, аксакларның йөрүен һәм сукырларның күзләре ачылганын күреп, халык таң калды. Алар Исраил Алласын данладылар.
Адәми зат: – Моннан соң синең исемең Ягъкуб түгел, ә Исраил булыр, – диде. – Чөнки син, Аллаһы һәм кешеләр белән көрәшеп, җиңүче булдың.
Шул җирдә үк мәзбәх ясап, аңа Эл-Илаһи-Исраил дип исем бирде.
Шуннан бозыкларга юлыңны өйрәтермен, һәм гөнаһлылар Сиңа борылыр.
һәм шунда Исраил Алласын күрделәр. Аның аяклары астында зәңгәр якуттан ясалган, аяз күк төсендә басма сыман бер нәрсә бар иде.
Янына халык төркемнәре килеп, үзләре белән аксакларны, сукырларны, гарипләрне, телсезләрне һәм башка күп төрле авыру кешеләрне китерделәр. Авыруларны Аның аяклары янына салдылар, һәм Гайсә аларны савыктырды.
Әгәр сине кулың яки аягың вәсвәсәгә салса, аны чабып, читкә ташла! Ике кулың һәм ике аягың белән сау килеш мәңгелек утка ташлануга караганда, тормышка бер куллы булып яки аксак килеш керүең синең өчен яхшырак.
Аллаһы йортында Гайсә янына сукырлар, аксаклар килде һәм Ул аларны савыктырды.
Моны ишетеп, Гайсә хәйран калды һәм артыннан ияреп баручыларга болай диде: – Сезгә хак сүз әйтәм: Исраилдә мондый ышануны һичкемдә күрмәгән идем.
Алар китәм дигәндә, Гайсә янына җен кагылган телсез кешене китерделәр.
Гайсә җенне куып чыгаргач, телсез кеше сөйләшә башлады. Моңа халык хәйран калып: – Исраилдә беркайчан да мондый хәлнең булганы юк, – дип әйтте.
Моны күреп торган халык куркышып калды һәм кешеләргә шундый кодрәт биргән Аллаһыны данлады.
Теге шундук торды һәм, ятагын алып, барысының күз алдында чыгып китте. Моңа бөтенесе таң калдылар һәм, Аллаһыны данлап: – Мондый хәлне әле күргәнебез юк иде! – диделәр.
Аларның гаҗәпләнүе чиксез иде. – Ул нәрсә генә эшләсә дә, яхшы итеп эшли: чукраклар ишетә башлый, телсезләрнең теле ачыла! – диде алар.
Әгәр сине кулың вәсвәсәгә салса, аны чабып ташла! Ике кулың сау килеш җәһәннәмгә, сүнмәс утка барып кергәнче, бер куллы булып тормышка керүең яхшырак. [
Мәҗлес үткәрә калсаң, фәкыйрьләрне, гарипләрне, аксак-сукырларны чакыр.
Хезмәтче, кайтып, бу хакта хуҗасына хәбәр иткән. Хуҗаның моңа ачуы килгән һәм хезмәтчесенә: «Бар, тиз генә шәһәр урамнарыннан һәм тыкрыклардан фәкыйрь, гарип, сукыр һәм аксакларны җыеп алып кил», – дигән.
Теге адәм шундук күрә башлады, һәм ул, Аллаһыны данлап, Гайсә артыннан ияреп китте. Шушы хәлне күргән бар кеше Аллаһыга мактау яудырды.
Барысы курка калдылар һәм Аллаһыны данладылар. – Безнең арадан бөек Пәйгамбәр чыкты. Аллаһы Үз халкына ярдәмгә килде, – диделәр.
Шулай итеп, яһүдиләр элек сукыр булган кешене икенче тапкыр чакырып, аңа: – Аллаһыны хөрмәт ит! Без ул Кешенең гөнаһлы икәнен беләбез, – диделәр.