28 Гайсә аңа: – Әй, ханым! Синең иманың нык! Сиңа теләгәнеңчә булсын, – диде. Шул вакытта ук аның кызы савыкты.
Ул мине юк итәр – инде өметем өзелгән, үз юлымны мин Аның алдында барыбер яклаячакмын –
Ләкин мин тоткан юлны белеп тора Ул, сынаса сынасын – алтын кебек саф калырмын.
Кайгы-хәсрәткә дучар итсә дә, рәхим-шәфкатен дә күрсәтә, чөнки Аның мәрхәмәте чиксездер.
Гайсә шунда ук, кулын сузып, аны эләктереп алды һәм: – Сай иманлы син, нигә икеләндең? – дип сорады.
– Әйе, Әфәндем, – дип җавап кайтарды хатын. – Ләкин көчекләр дә хуҗаларының өстәленнән коелган валчыкларны ашый бит.
Моны ишетеп, Гайсә хәйран калды һәм артыннан ияреп баручыларга болай диде: – Сезгә хак сүз әйтәм: Исраилдә мондый ышануны һичкемдә күрмәгән идем.
Шуннан соң Гайсә йөзбашына: – Өеңә кайт, сиңа иманыңча булсын, – диде. Хезмәтчесе шул сәгатьтә үк савыкты.
Гайсә борылып карады да, аны күреп: – Кыю бул, кызым! Сине ышануың савыктырды, – диде. Шул вакытта ук хатын савыктырылды.
– Кызым, сине ышануың савыктырды, имин йөр һәм сәламәт бул, – диде аңа Гайсә.
Хаким Гайсәгә рәсүлләр: – Иманыбызны арттырсаң иде, – диделәр.
Гайсә исә хатынга: – Ышануың сине коткарды, имин йөр, – диде.
Бу сүзләрне ишетеп, Гайсә хәйран калды һәм, борылып, Үзе артыннан ияреп баручы халыкка: – Мин сезгә шуны әйтәм: хәтта Исраилдә дә мондый ышануны күрмәгән идем, – диде.
Без һәрвакыт сезнең өчен Аллаһыга рәхмәтләр әйтергә тиеш, имандашлар. Шулай эшләү дөрес, чөнки сезнең иманыгыз ныгыганнан ныгый, һәркайсыгызның бер-берегезгә булган мәхәббәте арта бара.
Аллаһы кешесе өстәп болай диде: – Исраилнең Раббы Алласы әйтә: «Теге чакны Мин: „Синең ыругың, синең атаңның ыругы гомер бакый Миңа хезмәт итәр!“ – дип әйткән идем. Әмма хәзер Мин: „Юк, алай булмас!“ – дим. Мине данлаучыны данлармын! Мине санламаучыны исә хур итәрмен!