25 Әмма хатын якын килде һәм, Аның каршында йөзтүбән капланып: – Әфәндем, миңа ярдәм итче! – диде.
Шунда әйтте: – Инде таң атты, җибәр мине! – диде. Ягъкуб: – Юк, җибәрмим! Иң элек син миңа мөбарәк фатихаңны бир, – диде.
фәрештә белән көрәшеп җиңеп чыкты, ә соңыннан егълап-ялварып Аның илтифатын сорады; Бәйт-Элдә ул Аллаһы белән очрашты, Аның белән сөйләште.
Көймәдәге шәкертләре Гайсә каршында йөзтүбән капландылар. – Син – чыннан да Аллаһы Углы! – диделәр алар.
– Икмәкне, балалардан тартып алып, көчекләргә ташлау яхшы түгел, – диде Гайсә.
Халык, ачуланып, аларны тыймакчы булды, әмма алар тагын да көчлерәк итеп: – Әфәндем, Давыт Углы! Безне кызган! – дип кычкырдылар.
Менә янына бер махау чире белән авыручы кеше килеп тез чүкте һәм: – Әфәндем! Әгәр теләсәң, мине тазарта алыр идең! – диде.
Харап итәр өчен, явыз рух аны күп тапкырлар әле утка, әле суга ташлады. Әгәр кулыңнан килсә, кызган безне, ярдәм ит!
Шулчак малайның атасы кычкырып җибәрде: – Ышанам! Әмма шикләнүемне җиңәргә ярдәм ит!