22 Янына шул җирләрдә яшәүче Кәнган хатыны килеп: – Әфәндем, Давыт Углы! Кызган мине: кызыма җен кагылган һәм ул бик нык газаплана! – дип кычкырды.
Җырчылар җитәкчесенә: кыллы уен коралларында. Давытның мәдхиясе.
Күкләр Хуҗасы Раббы безнең арада, Ягъкуб Алласы безнең ныгытма-кальгадыр!
И Раббым, ачуың чыгып җәзалама мине, ярсыган чагыңда газаплама!
Сүзләренең мәгънәсе синең өчен караңгы, аңлашылмаган һәм телләре авыр күп санлы халыклар янына бармыйсың син. Әгәр Мин сине алар янына җибәрсәм, алар, әлбәттә, сине тыңлар иде.
Ибраһим һәм Давыт токымыннан булган Гайсә Мәсихнең нәсел шәҗәрәсе.
Әмма Гайсә аңа бер сүз белән дә җавап кайтармады. Шәкертләре, янына килеп, Аңардан үтенә башладылар: – Җибәр аны. Югыйсә ул кычкырып безнең арттан килә.
– Әфәндем, углымны кызганчы! Аңарда өянәк авыруы, ул бик газаплана. Еш кына әле утка, әле суга ташлана.
Бөтен Сүрия буйлап Аның хакында хәбәр таралды. Янына төрле авырулардан һәм интектергеч чирләрдән җәфаланганнарны, җенлеләрне, өянәк белән авырганнарны һәм паралич сукканнарны алып килделәр. Гайсә аларны савыктырды.
Гайсә аннан киткәндә, артыннан ике сукыр иярде. – Давыт Углы, безне кызганчы! – дип кычкырдылар алар.
– Гайсә! Остаз! Кызган безне! – дип кычкырдылар.
Читтәрәк басып торган һәм күзләрен күтәреп күккә карарга да батырчылык итмәгән салым җыючы исә күкрәгенә суга-суга: «Йа Аллаһы! Мин гөнаһлыга мәрхәмәтле бул!» – ди икән.
Гайсәне тыңлар, авыруларыннан арыныр өчен, байтак халык килгән иде. Явыз рухлардан газап чигүчеләр дә сихәтләнеп китә иде.