26 Шәкертләре Гайсәнең су өстеннән килүен күреп куркыштылар: – Бу – өрәк! – диделәр һәм куркуларыннан кычкырып җибәрделәр.
әмма Аның җәсәден тапмаганнар. Шунда каршыларында фәрештәләрнең пәйда булуын һәм «Ул – тере!» дип әйтүен кайтып сөйләделәр.
Алар, өрәктер бу дип уйлап, куркудан катып калдылар.
Аннары Ул, Изге язманы аңлар өчен аларның зиһеннәрен ачып:
Хатыннар, куркып, җиргә текәлделәр. Әлеге кешеләр аларга: – Нигә сез тере Затны үлеләр арасыннан эзлисез? – диделәр. –
– Син үз акылыңдамы? – диделәр аңа. Әмма кыз үз сүзендә торды. Ә тегеләр: – Ул аның фәрештәседер, – диештеләр.
Мин Аны күргәч, үле кешедәй, аяклары алдына егылдым. Ул исә Үзенең уң кулын миңа тидереп, болай диде: «Курыкма! Мин – Беренче һәм Соңгы,