28 Хәлдән тайганнар, авыр йөктән интегүчеләр, һәммәгез дә Миңа килегез. Мин сезгә тынычлык бирермен.
И-и хатын-кыздан туган адәм баласы! Кыска аның гомере һәм борчу белән тулы.
Ут чаткысының һавага очуы хак булган кебек, адәм баласының хәсрәт чигәр өчен тууы хактыр.
Чөнки Раббының сүзе – хакыйкатьтер, эшләгән эшләре ышанычлыдыр.
Эчемдә йөрәгемне ут алды, уйларыма ялкын капты. Шулчак, телем ачылып, әйттем:
Мин кояш астында эшләнгән эшләрнең барысын да күрдем һәм аларның бөтенесе дә фани һәм бушка җил куу икәнлегенә төшендем.
Бөтен нәрсә мәшәкать белән тулы – адәм баласы бөтенесен сөйләп бетерә алмый; карап-карап та, күзе туймый, күпме тыңласа да, ишеткәннәре белән колагы тулмый.
Менә бер кеше – ялгыз, берүзе: углы да, туганы да юк; ә үзе гомере буе туктаусыз эштә, күзләре байлыкка һич тә туймый. «Кем өчен әле мин шулкадәр көч түгәм, җанымны рәхәттән мәхрүм итәм?!» – ди ул. Бу да – күңелгә ятмый торган фани бер эштер.
И-и гөнаһлы кавем, җинаятькә баткан халык, явызлар токымы, бозык балалар! Раббыдан йөз чөереп, Исраилнең изге Алласын санга сукмыйча Аңа аркагыз белән борылдыгыз.
Ишай тамырыннан үсеп чыккан сабак ул көнне халыклар өчен байрак булачак – кавемнәр аны эзләп киләчәк, һәм аның торагы данлы булачак.
Ул аларга: «Менә сезгә тынычлап ял итәр урын, арыганнар хәл алсын», – дип әйткән иде, тик алар тыңларга теләмәде.
Боларның һәммәсен Минем куллар бар кылды, һәммә нәрсә әнә шулай барлыкка килде, – ди Раббы. – Минем күңелгә басынкы, рухы сынган, сүземнән тетрәп торганнар хуш килә.
Хәле киткәннәргә Мин – су, алҗыганнарга ризык бирәчәкмен».
Рехаб углы Йонадаб нәселе аталарының васыятен үти, ә бу халык Мине тыңламый!
Раббы болай ди: «Мин: „Юллар кисешкән урында туктап, тирә-якка күз салыгыз, борынгы юл турында сорагыз, дөрес юлның кайда икәнен белегез дә шуның буйлап барыгыз – һәм җаныгызга тынычлык табарсыз!“ – дидем. Ләкин сез: „Бармыйбыз!“ – дидегез.
Камытымны үзегезгә киегез һәм Миннән өйрәнегез, чөнки Мин юаш, басынкы күңелле, һәм сез җаннарыгызга тынычлык табарсыз.
Алар кешеләр җилкәсенә авыр йөкләрне бергә бәйләп салалар, ә үзләре бармаклары белән дә кыймылдатырга теләмиләр.
Атам Миңа биргән һәркем Миңа киләчәк. Килгәннәрне һичкайчан куып җибәрмәячәкмен,
Бәйрәмнең соңгы, бөек көнендә Гайсә, торып басып, көчле тавыш белән болай дип әйтте: – Кем сусаса, шул Минем янга килсен һәм эчсен.
Шулай булгач, аталарыбыз да, без үзебез дә күтәрә алмаган йөкне шәкертләр җилкәсенә салып, сез хәзер ни өчен Аллаһыны сыныйсыз?
Хакимебез Гайсәнең: «Алуга караганда бирүдә бәхет күбрәк» дигән сүзләрен истә тотып, тырышлык куеп, хәлсезләргә ярдәм итәргә кирәк. Шулай эшләргә кирәклекне мин һәр эштә күрсәттем.
Мәсих безне ирекле булу өчен азат итте. Шуңа күрә нык торыгыз һәм яңадан коллык золымына төшмәгез.
ә сезгә, җәфа чигүчеләргә, һәм безгә тынычлык бүләк итә. Ул моны, Хаким Гайсә көчле фәрештәләре белән ялкынланып янып торган утта пәйда булып, күкләрдән төшкәндә эшләр. Хаким Гайсә Аллаһыны белмәүчеләрне һәм Үзе турындагы Яхшы хәбәрне тыңламаучыларны җәзага тартыр.
Шулай итеп, Аллаһының тыныч-имин урынына керә алуыбыз хакындагы вәгъдәсе әле үз көчендә калганга күрә, берәребез анда керүдән мәхрүм калмасын өчен, сак булыйк.
Рух та, кәләш тә: «Кил!» – диләр. Һәм ишетүче дә: «Кил!» – дип әйтсен. Сусаучы килсен, теләгән кеше тереклек суын бушлай алсын.