26 Әйе, Атам, Синең изге теләгең шундый булды!
Нәрсә дип син Аны гаеплисең: имештер, Ул кешегә җавап бирми.
Ахырда нәрсәләр буласын баштан ук әйтәм, әле булмаганны Мин борынгы заманнардан ук әйтеп киләм. Мин: „Үз ниятемне тормышка ашырырмын, теләгән һәр нәрсәмне җиренә җиткерермен!“ – дим.
Шулвакыт Гайсә, Изге Рухтан илһамланып-шатланып: – Әй Атам, күк вә җирнең Хуҗасы. Бу эшләрне, зирәкләрдән һәм акыл ияләреннән яшереп, балаларга ачып бирүең өчен, Сиңа шөкрана кылам. Әйе, Атам, Синең изге теләгең шундый булды!
– И-и Атам! Син ихтыяр кылып, бу газаплар касәсе Мине читләтеп үтсә иде. Хәер, Мин теләгәнчә түгел, Син теләгәнчә булсын. [
Гайсә шунда: – И-и Атам! Кичер бу кешеләрне, чөнки нәрсә эшләгәннәрен белмиләр, – диде.] Гаскәриләр, жирәбә салып, Аның киемнәрен бүлештеләр.
Мәгарә авызыннан ташны алып куйдылар. Гайсә исә югары карап: – Атам! Мине ишеткәнең өчен Сиңа рәхмәт белдерәм.
Күңелем Минем хәзер борчулы. Нәрсә әйтим? «Атам! Мине бу авыр сәгатьтән коткар!» – дипме? Ләкин Мин нәкъ шуның өчен килдем дә.
Атам! Исемеңне данла. Шул вакыт күктән: – Мин аны данладым һәм данлаячакмын, – дигән тавыш ишетелде.
Димәк, Аллаһы теләгән кешеләренә шәфкать күрсәтә һәм теләгән кешеләрен үҗәтләндерә.
Һәммәсен Үз максаты һәм ихтыяры нигезендә эшләүче Аллаһы, нияте белән алдан билгеләп, безне Мәсих аша варислары итте.
Изге теләге буенча, Мәсихтә тормышка ашырырга ниятләгән Үз ихтыярының серен безгә белдерде.
Аллаһы моны иң баштан ук булган нияте буенча башкарды. Бу ниятне Ул Хакимебез Мәсих Гайсә аша тормышка ашырган иде.
Аллаһы безне коткарды һәм изге бер мөрәҗәгать белән чакырды. Без моңа кылган эшләребез аркасында түгел, Аның нияте һәм мәрхәмәте нигезендә ирештек. Ул безгә бу мәрхәмәтне дөнья яратылганчы ук Мәсих Гайсә аркылы биргән,
