21 – Әллә һаман аңламыйсызмы?! – диде шунда Гайсә аларга.
«Мерибадагы кебек – теге чакны чүлдә, Массаһтагы кебек – ата-бабаларыгыздай каты күңелле булмагыз. Эшләгән эш-гамәлләремне күрә торып, алар анда Мине сынадылар, тикшереп карадылар.
Икмәк белән булган вакыйганы бит алар аңламадылар, чөнки йөрәкләре туң иде.
Гайсә, авыр сулап: – Бүгенге буын ни өчен илаһи билге таләп итә икән? Хак сүз әйтәм сезгә: бүгенге буынга илаһи билге күрсәтелмәячәк, – диде.
Аларның нәрсә турында сөйләшкәннәрен белеп, Гайсә әйтте: – Ни өчен сез, икмәгебез юк, дип сөйләнәсез? Сез әле һаман берни аңламыйсыз һәм төшенмисезме? Йөрәкләрегез һаман туң килеш кала бирәме?!
Аннары алар Бәйт-Сайдага килделәр. Биредә Гайсә янына бер сукырны китерделәр һәм аңа кулы белән орынуын үтенделәр.
– Әй, имансыз буын! – диде Гайсә. – Сезнең янда Миңа әле озак булыргамы? Күпме сезгә түзеп торырга? Китерегез Минем янга малайны!
– Филип, Мин никадәр вакыт сезнең белән бергә булып та, син Мине белмисеңме?! – диде Гайсә. – Мине күргән кеше Атаны да күргән була. Ничек инде син: «Безгә Атаны күрсәт», – дисең?
Акылыгызга килегез һәм гөнаһ кылудан туктагыз! Кайберләрегез Аллаһыны белми бит, мин моны сезгә оят булсын өчен әйтәм.
Моны сезгә оят булсын дип әйтәм. Әллә имандашлары арасындагы бәхәсләрне хәл итәрлек бер генә акыллы кешегез дә юкмы?
