52 Икмәк белән булган вакыйганы бит алар аңламадылар, чөнки йөрәкләре туң иде.
И Раббы, нигә Үзеңнең юлларыңнан яздырасың безне, Синнән курыкмаслык итеп нигә йөрәкләребезне киреләндерәсең? Без колларың хакына, Синең биләмәң саналган ыруглар хакына кире кайт!
Гайсә, ниһаять, ашап-эчеп утырган унбер шәкерте алдында пәйда булды һәм аларны ышанмаулары, үҗәтлекләре, Аның терелгәнен күрүчеләргә ышанмаган өчен шелтәләде.
Каты күңелле булуларына ачынып, Гайсә ачу белән аларга карап алды да теге кешегә: – Кулыңны суз! – диде. Авыру адәм кулын сузды, һәм аның кулы савыкты.
– Әйткәннәремне әллә сез дә аңламыйсызмы?! – диде Ул аларга. – Кешенең эченә читтән кергән һичнәрсә аны нәҗесли алмаганны аңламыйсызмы?
Шунда Гайсә аларга: – И-и аңсызлар, пәйгамбәрләрнең барлык сүзләренә сез шундый авырлык белән ышанасыз!
«Ул аларның күзләрен күрмәс итте, йөрәкләрен туң итте; югыйсә алар күзләре белән күрерләр, йөрәкләре белән аңларлар, Миңа таба борылырлар һәм Мин аларны савыктырыр идем».
Алайса нәрсә соң? Исраил теләгәненә ирешмәде, ә сайланганнар алдылар, башкалар исә туң күңелгә әйләнделәр.