20 Яхъяның тәкъва вә изге кеше икәнен белгән Һируд аңардан курка һәм аны һаман яклап килә иде. Яхъяның сүзләре патшаны борчыса да, ул аны рәхәтләнеп тыңлый иде.
Ахаб Ильясны күрүгә: – Син мине тагын таптың, и дошман! – диде. Ильяс исә аңа: – Таптым, чөнки син, Раббы күзенә ятышсыз күренгән гамәлләр кылып, бөтен йөрәгең белән шуңа бирелдең, – дип җаваплады. –
Элиша бер авырудан сырхаулап киткәч (соңыннан, мантый алмыйча, шул авырудан ул үлә), Исраил патшасы Яһоаш аның янына килеп: – Атам, атам! Исраилнең сугыш арбасы һәм атлы гаскәре! – дип, аның өстендә ачы күз яшьләре түгәргә тотынды.
Исраил патшасы, аларны күреп, Элишадан: – Атам, кырып бетеримме боларны? – дип сорады.
Рухани Еһояда исән чакта, Йоаш гомер бакый Раббы күзенә ятышлы күренгән гамәлләр генә кылды.
Зәкәрия исән чакта, Уззия Аллаһының йөз нурын табарга омтылып яшәде; һәм Зәкәрия аны Аллаһыдан куркырга өйрәтте. Уззия Раббыны эзләп яшәгән көннәрдә, Аллаһы аның тормышын уңышлы итте.
Раббы исә мисырлылар күңелендә Исраил халкына карата кызгану хисе уятты, һәм фиргавеннең хезмәтчеләре дә, Мисыр халкы да Мусаны бөек кеше дип саный иделәр.
Алар өчен син сөю турында матур тавыш белән җырлаучы, уен коралында әйбәт уйнаучы бер җырчы гына: алар синең сүзләреңне ишетәләр, ләкин аларны үтәмиләр.
Патшага җавап итеп, Даниил әйтте: – Бүләкләрең үзеңә калсын, хөрмәтеңне дә башкаларга күрсәт, ә биредә язылганнарны патшама мин болай да укып бирермен, мәгънәсен дә аңлатырмын.
Һируд аны үтерер дә иде, әмма Яхъяны пәйгамбәр дип исәпләгән халыктан курыкты.
Ә инде: «Кешеләрдән», – дип әйтсәк, халык безне нишләтер? Алар бит барысы да Яхъяны пәйгамбәр дип исәпли, – диештеләр.
Баш руханилар һәм канун белгечләре бу хакта ишеткәч, Гайсәне һәлак итү әмәлен эзләргә тотындылар. Чөнки бар халык Аның гыйлем бирүен таң калып тыңлаганга, алар Аңардан курка иделәр.
Ташлы урынга чәчелгәне исә – сүзне ишетү белән шатланып кабул итүчеләр.
Яхъя янучы һәм нур бирүче яктырткыч иде, ә сез аның яктысында бик аз вакыт кына куанмакчы булдыгыз.
Барысы да хәйран калдылар һәм, аптырашып, бер-берсенә: «Бу нәрсәне аңлата икән?» – диештеләр.
Аллаһы йортында тәртип саклаучылар башлыгы һәм баш руханилар, моны ишеткәч, тагын нәрсә булыр икән инде, дип аптырашта калдылар.