33 Куркуыннан калтырап төшкән хатын, үзенең сихәтләнүен аңлап, халык арасыннан чыкты һәм, Гайсә алдына егылып, дөресен сөйләп бирде.
И Раббым, Сиңа сыгынамын, рисвай булуыма юл куйма һичкайчан! Хаклыгың белән йолып ал мине,
Котлары алынган шәкертләр бер-берсенә: – Кем соң Ул? Җил дә, күл дә Аңа буйсына ич, – диештеләр.
Әмма Ул Үзенә орынган кешене күзләре белән эзли бирде.
– Кызым, сине ышануың савыктырды, имин йөр һәм сәламәт бул, – диде аңа Гайсә.
Фәрештәне күргәч, Зәкәрия бик нык курыкты.
Мәрьям исә бу сүзләрнең мәгънәсен аңларга тырышып кыенсынып калды.
Шулчак теге хатын, яшеренеп кала алмаячагын күреп, калтырана-калтырана Гайсә янына килде дә, Аның алдына егылып, ни өчен кагылуын һәм ничек итеп шундук савыгуын бөтен халык алдында сөйләп бирде.