39 Ул, торып, җилне тыйды, ә күлгә: – Шаулама, тынычлан! – дип боерды. Җил туктады, һәм әйләнә-тирәдә тынлык урнашты.
әйттем: „Бирегә хәтле җитәрсең дә ары җәелмәссең, шушы урында синең горур дулкыннарың туктап калыр“.
яшен-ялкыннар, боз бөртекләре, төтен-болытлар, Раббы сүзен гамәлгә ашыручы давыллы җилләр,
«Әгәр мин гүргә керсәм, – дидем, – түгелгән канымнан Сиңа ни файда?! Гүр туфрагым Сиңа рәхмәтләр укырмы, Синең тугрылыгың хакында сөйләрме?!
Кодрәте белән Ул мәңге хакимлек итә, үткер күз карашы халыкларны күзәтеп тора – фетнәчеләр баш калкытырга кузгалмасыннар да!
Ачуыңны тоеп үтә көннәребез, елларыбыз бер көрсенеп куюдай тиз уза.
Син исә юл таягыңны күтәр һәм кулыңны диңгез өстенә суз, шулчак сулар икегә аерылыр да, халык, коры җирдән баргандай, диңгезне кичәр.
һәм исраилиләр, коры җир буйлап баргандай, диңгезне кичтеләр – аларның уң ягында да, сул ягында да дивар сыман булып су торды.
сулар үз чикләреннән ташып чыкмасын дип, диңгезгә ярлар ихтыяр иткән, җиргә нигез терәкләр куйган чакта,
Миннән куркырга, Минем алда дер калтырап торырга тиеш түгелме сез?! – дип белдерә Раббы. – Комны Мин диңгез мәңге үтеп чыга алмаслык чик итеп куйдым: дулкыннар никадәр генә ургылып бәрелсә дә, ярны җимерергә көчләре җитми, үкерсә-сикерсә дә, яр сызыгын үтеп чыга алмый.
Хуҗа-Хаким бөтенләйгә ташламый!
Ул әмер бирә – һәм диңгезләр кибә, барлык елгалар корый, Башан белән Кәрмил тавы шиңә, Ливанның чәчәкләре сула.
– Ни өчен сез шундый куркак, сай иманлылар? – диде Ул аларга. Гайсә, торып, җилне һәм күлне тыйды. Һәм үле тынлык урнашты.
Гайсә исә көймәнең койрыгында башын мендәргә салып йокыга киткән иде. Шәкертләре, Аны уятып: – Остаз, батабыз бит! Ә Синең исеңдә дә юк! – диде.
Йөгерә-чаба халык җыелганны күреп, явыз рухка Гайсә: – Телсез һәм чукрак рух! Мин сиңа боерамын: чык аңардан һәм моннан ары һичкайчан керәсе булма! – дип әмер бирде.
– Шым бул! Чык аңардан! – дип боерды Гайсә җенгә. Җен исә, бар халык алдында теге кешене егып ташлап, һичбер зыян китермичә аңардан чыгып китте.
Ул, хатын янына килеп, аңа таба иелде дә, әмер биреп, хатынның кызышуын туктатты. Шимунның кайнанасы шундук торып басты һәм аларга табын әзерли башлады.
Шәкертләре, янына килеп, Гайсәне уяттылар. – Остаз! Остаз! Батабыз! – дип кычкырды алар. Гайсә, торып, җилне дә, котырынган дулкыннарны да тыйды, һәм алар тынып калдылар, әйләнә-тирәдә тынлык урнашты.