31 Әмма Петер: – Синең белән бергә үләргә туры килсә дә, мин Синнән һичкайчан ваз кичмәячәкмен! – дип үзенекен тәкрарлады. Башкалар да шулай диештеләр.
– Биредә син нәрсәгә дә булса мохтаҗ түгелдер бит, нигә шулай үз җиреңә ашкынасың? – дип сорады аңардан фиргавен. – Мохтаҗ түгел, – дип җаваплады ул, – тик шулай да җибәр мине!
– Гади бер эт сыман хезмәтчең каян килеп андый зур эшләр башкара алсын?! – диде Хазаил. – Раббы миңа шуны белдерде: син Арам патшасы булачаксың, – дип әйтте Элиша.
Рух-сулышымны Синең кулга тапшырам; коткар мине, и Раббым, и тугры Аллам!
Бар халык бертавыштан: – Без Раббы әйткәннәрнең барысын да үтәрбез, – дип җавап кайтарды. Муса халыкның җавабын Раббыга ирештерде.
Горурлык – һәлакәткә, масаю хурлыкка илтә.
Дусларның күп булуы яхшыга илтми; дусның кайберсе бертуганыңа караганда да якынрак һәм кадерлерәк була.
Тәкәбберлек кешене түбәнәйтә; тыйнак рухлы кеше хөрмәт казаныр.
И Раббы, мин шуны беләм: кеше үз язмышын үзе сайлый алмый, кая таба барырга кирәклеге дә мәгълүм түгел аңа.
Кеше йөрәге гаять хәйләкәр, аның төзәләсе юк! Кем аңлап бетергән аны?!
Ә инде берәрсе кешеләр алдында Миннән ваз кичсә, Мин дә Күктәге Атам хозурында аннан ваз кичәрмен.
– Алырбыз, – дип җавап бирде алар. Шуннан Гайсә: – Сез Мин эчәсе касәдән эчәрсез, Мин кичерәсе «чумдыру»ны кичерерсез.
– Хак сүз әйтәм сиңа: бүген төнлә әтәч ике тапкыр кычкырганчы, син Миннән өч тапкыр ваз кичәчәксең, – диде аңа Гайсә.
Алар Гетсимәни дип аталган урынга килделәр. Шәкертләренә: – Мин дога кылганчы, шушында утырып торыгыз, – дип, Гайсә
Ләкин халык, тагын да катырак кычкырып, Аны хачка кадакларга таләп итте; һәм ахыр чиктә үз дигәненә иреште.
– Хакимем, ни өчен Синең артыңнан хәзер бара алмыйм? Синең өчен җанымны да бирергә әзермен, – диде Аңа Петер.