17 Ул көннәрдә авырлы булган һәм бала имезгән хатыннарга – кайгы!
Ана кешенең назлы куллары үз баласын пешерде – һәлакәткә юлыккан бичара халкыма алар ризык булды.
Бир аларга, Раббы, Үзең бирә алганны бир: бала яралмый торган кысыр карын, сөте кипкән күкрәк бир!
Алар Аңардан: – Аларның нәрсә әйтүләрен ишетәсеңме? – дип сорадылар. – Әйе, – дип җавап бирде Гайсә. – Сез: «Сабый һәм имчәк балалар теленнән Син Үзеңә мактау яудырттың», – дип язылганны һичкайчан укымадыгызмы әллә?
кырда булганнар өс киемен алырга өйләренә кайтмасыннар.
Бу хәлләр кыш көненә туры килмәсен дип, дога кылыгыз.
Ул көннәрдә авырлы булган һәм бала имезгән хатыннарга – кайгы! Чөнки бу илне – зур афәт, халыкны зур нәфрәт көтә:
Чөнки шундый көннәр килер, кысыр хатыннар, бала тапмаган һәм имезмәгән күкрәкләр бәхетле, дип әйтерләр.