1 Аллаһы йортыннан чыгып барганда, шәкертләрнең берсе Гайсәгә: – Остаз! Кара әле, нинди зур ташлар, нинди матур биналар! – диде.
Иремия Сераяһка болай диде: – Бабилгә килеп җиткәч, кара аны, шушы сүзләрнең барын да кычкырып укы!
Керубимнәр, минем күз алдында канатларын җәеп, җирдән күтәрелделәр; алар белән бергә яннарындагы тәгәрмәчләре дә китте; алар Раббы йортының көнчыгыш капкасы янында туктап калдылар; Исраил Алласының балкып торган шөһрәте алар өстендә булды.
Раббының балкып торган шөһрәте, керубимнәр өстеннән күтәрелеп, йортның бусагасына күчкән иде; йорт эче – болыт белән, ишегалды исә Раббы шөһрәтенең балкышы белән тулган иде.
Раббы миңа әйтте: – И адәм углы! Син күрәсеңме аларның нәрсә эшләгәнен? Мине Үземнең изге йортымнан ераклаштырыр өчен, Исраил халкының нинди әшәкелекләр эшләгәнен күрәсеңме? Син әле тагын да җирәнгечрәк нәрсәләр күрерсең.