21 Петер исә, кичә нәрсә булганын исенә төшереп, Гайсәгә: – Остаз! Кара әле, Син каргаган инҗир агачы корып төшкән бит! – диде.
Раббы Үзенең ләгънәтен яманнар өстенә яудыра, ә тәкъва бәндәләренең өйләренә фатихасын күндерә.
Юл буендагы инҗир агачын күреп, Ул янына килде, әмма яфрактан башка берни тапмагач, аңа: – Моннан ары җимешең беркайчан булмасын! – диде. Һәм шунда ук инҗир агачы корып төште.
мәйданнарда үзләрен ихтирам белән сәламләүне һәм кешеләрнең аларны «остаз» дип атауларын яраталар.
Ә сезне «остаз» дип атамасыннар, чөнки сезнең тик бер Остазыгыз бар һәм сез – бер-берегезгә туганнар.
Аннан соң Ул сул ягында торучыларга әйтер: «Китегез янымнан, ләгънәт төшкәннәр! Иблискә һәм фәрештәләренә билгеләп куелган мәңгелек утка барыгыз!
Ул арада шәкертләре Аны: – Остаз! Ашап ал инде, – дип кыстарга керештеләр.
Кем Хакимебез Гайсәне яратмый, аңа каһәр төшсен. «Марана та – Хаким, кил инде!»