Алдашып сәүдә итүең белән күп җинаятьләр кылып, син изге урыннарыңны нәҗесләдең; Мин синнән ут чыгарып, шул ут сине ашады – барлык халыкларның күз алдында көлгә әйләндердем Мин сине.
«Кайда соң синең Раббы Аллаң?!» дип сораган дошманнарым моны күреп мәсхәрәгә калачак. Аларның, урам пычрагы сыман, аяк астында ятуына мин шаһит булачакмын.
Бергә чакта алар сугыштагы каһарманнар кебек; дошманнарын урам пычрагына салып таптар. Көрәшләрдә алар дошман җайдакларын мәсхәрәгә калдырыр, чөнки Мин, Раббы, алар яклыдыр.
– Алар Минеке булачак, – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. – Мин билгеләгән көнне алар Минем хәзинәмә әйләнәчәк. Үзенә хезмәт итүче углын аяган ата сыман, Мин дә аларны аярмын.