2 Әмма Минем исемне курку вә хөрмәт белән телгә алучылар өчен дөреслек кояшы чыгачак, аның нурлары сезгә шифа булачак, һәм сез абзардан чыккан бозаулар кебек чабып-уйнап йөриячәксез.
иртәнге нурга, аяз иртәдә калыккан кояшка, яңгырдан соң шытып чыккан үлән җемелдәвенә тиң“.
өеңне күктәге сулар өстенә корып куйгансың; болытларны Үзеңә арба итеп җил канатларында гизеп йөрисең;
чикләрең эчендә иминлек урнаштырды, сине затлы бодай белән тукландырды.
Сез адәм углын югарыдан түбән тәгәрәтмәкче һәм алдашудан ләззәт табасыз; телегездә хәерхаһ сүзләр булса да, күңелегездән кешегә ләгънәт укыйсыз.
Җырчылар җитәкчесенә. Давытның җыр-мәдхиясе.
Мәрхәмәт белән тугрылык очрашыр, хаклык белән иминлек үбешер;
Син бар иткән халыкларның һәммәсе, Хуҗа-Хаким, Сиңа килеп табыначак, исемеңә дан-хөрмәт белдерәчәк!
Тәкъваларның юлы таң нуры кебек, төшлек җиткәнгә кадәр яктылыгын арттырганнан-арттыра бара.
Ай яктысы – кояшныкы кебек, ә кояш яктысы, җиде көн яктысыдай, җиде мәртәбә яктырак булыр. Раббы, Үз халкының ярасын бәйләп, Үзе ясаган җәрәхәтләрне дәвалаган көнне булыр бу хәл.
аксак кеше болан кебек сикергәләп йөрер, телсез кеше шатлыгыннан җырлап җибәрер, чөнки чүлдә чишмәләр бәреп чыгар, далада ташкын булып су ага башлар,
Раббы әйтә: «Сезнең кайсыгыз Раббыдан курка, Аның колының сүзен тыңлый? Караңгыда утсыз йөрүче Раббы исеменә өметләнсен, үзенең Алласына таянсын!
ул исә безнең җинаятьләребез аркасында тәненә җәрәхәт алды, гөнаһларыбыз аркасында кыйналды. Аның җәзалануы безгә иминлек, җәрәхәтләре сихәтлек китерде.
Караңгылыкта йөргән халык көчле яктылык күрде – зольмәт илендә яшәгәннәргә нур балкыды.
Дәвала мине, Раббым, – сихәтләним! Коткар мине – котылыйм! Чөнки Син – минем мактанычым!
„Беркемгә кирәкмәгән, ташландык“ исемен йөрткәнгә күрә, Мин сине, Сион, дәвалармын, яраларыңны төзәтермен», – дип белдерә Раббы.
Әмма соңыннан Мин шулай да бу шәһәргә дәва-сихәт бирермен, халкын савыктырырмын, аларга чиксез тынычлык вә хәвефсез тормыш насыйп итәрмен.
Елганың һәр ике ярында күп төрле җимеш агачлары үсеп утырыр, аларның яфраклары шиңмәс, җимешләре бетмәс, һәр айны яңалары өлгереп торыр, чөнки аларны Изге йорттан агып чыккан су туендырыр. Аларның җимешләрен ашарлар, яфракларын төрле авырулардан дәвалау өчен кулланырлар.
«Әйдәгез, Раббыга кире кайтыйк! Ул безне яралады һәм савыктырыр да, Ул безне җәрәхәтләде һәм яраларыбызны бәйләр дә, – дип әйтер алар. –
Шулай итеп, әйдәгез, Раббыны танып белик, Аны белергә-танырга омтылыйк; Аның безгә килүе көн дә таң аткандай ышанычлыдыр. Ул безгә яңгыр кебек, җирне сугарган язгы ләйсән кебек киләчәк».
Раббы исемен курку вә хөрмәт белән телгә алучыларның үзара сөйләшүен Раббы ишетте, һәм әлеге адәмнәрнең исемнәре Аның хозурындагы китапка язылды.
сукырлар янә күрә, аксаклар йөри, махаулылар тазарына, чукраклар ишетә, үлгәннәр терелә һәм фәкыйрьләргә Яхшы хәбәр игълан ителә.
Иерусалим! Пәйгамбәрләрне үтерүче һәм хозурыңа җибәрелгәннәрне ташлар атып кыйнаучы Иерусалим! Кош үзенең балаларын канат астына җыйган кебек, Мин дә халкыңны ничә тапкыр шулай бергә җыярга теләдем, әмма сез, Иерусалим кешеләре, каршы килдегез!
Үзеннән куркучыларга Ул буыннан-буынга шәфкать күрсәтә.
Аллабызның шәфкате ташып тора, һәм шуңа күрә безгә югарыдан таң кояшы иңәчәк;
Сүз Кеше булды, безнең арада яшәде, мәрхәмәт вә хакыйкать белән тулы иде Ул. Без Аның данын, Атаның бердәнбер Углына биргән данын күрдек.
Аңарда тормыш булган, һәм шул тормыш кешеләргә яктылык биргән.
Ул үзе Яктылык түгел, ләкин Яктылык хакында шаһитлык бирү өчен җибәрелгән иде.
«Ул аларның күзләрен күрмәс итте, йөрәкләрен туң итте; югыйсә алар күзләре белән күрерләр, йөрәкләре белән аңларлар, Миңа таба борылырлар һәм Мин аларны савыктырыр идем».
Гайсә тагын халыкка сөйләде. Ул: – Мин – дөнья яктылыгы. Минем артымнан баручы караңгылыкта йөрмәячәк, бәлки аның тормыш бирүче яктылыгы булачак, – дип әйтте.
Көн үткәнче Мине җибәргән Затның эшләрен башкарырга тиешбез. Төн җитеп килә, ул чакта һичкем берни эшли алмас.
Туганнар! Ибраһим нәселенең балалары һәм Аллаһыга табынучы башка кешеләр! Котылу хакындагы бу хәбәр безгә җибәрелде.
Чөнки Раббы безгә «Синең аша котылу җирнең читләренә барып җитсен дип, Мин Сине башка халыкларга яктылык чыганагы итеп куйдым» дигән әмер бирде.
Син аларның күзләрен ачарга, аларны караңгылыктан яктылыкка, шайтан хакимиятеннән Аллаһыга таба борырга тиешсең. Шунда аларның гөнаһлары кичерелер, Миңа булган иман аша изге ителгәннәр арасында урын алырлар алар», – диде миңа Хаким Гайсә.
Без һәрвакыт сезнең өчен Аллаһыга рәхмәтләр әйтергә тиеш, имандашлар. Шулай эшләү дөрес, чөнки сезнең иманыгыз ныгыганнан ныгый, һәркайсыгызның бер-берегезгә булган мәхәббәте арта бара.
Шуның өчен без пәйгамбәрләр сөйләгән Аллаһы хәбәренә тагын да ныграк ышана алабыз. Сез дә, караңгы урында балкып торган яктылыкка игътибар иткәндәй, бу хәбәргә әһәмият биреп, дөрес эшлисез. Көн җитеп, йөрәкләрегезне таң йолдызы балкытканга кадәр, аңа әһәмият бирүегезне дәвам итәргә тиешсез.
Хакимебез вә Коткаручыбыз Гайсә Мәсих мәрхәмәтендә һәм Аны танып белүдә даими үсегез. Аңа бүген һәм мәңгелек көненә кадәр дан булсын! Амин.
Шулай да бу әмер яңа: ул Мәсихтә һәм сездә гамәлгә ашты, чөнки караңгылык кире чигенә, хакыйкый яктылык балкый башлады.
Халыклар ярсыдылар, ләкин ачу көнең килде һәм үлеләрне хөкем итү вакыты җитте. Кол пәйгамбәрләреңә, изге кешеләреңә, исемеңнән куркучы кечкенәләргә дә, зурларга да әҗер бирү вакыты, җирне һәлак итүчеләрне һәлак итү вакыты җитте!»
Мин, Гайсә, фәрештәмне сезгә болар хакында бердәмлекләрдә шаһитлык итәргә дип җибәрдем. Мин – Давыт тамырыннан чыккан Сабак, аның Токымы, якты таң йолдызы».
Ул елга урамның уртасыннан ага. Елганың бу һәм теге як ярында унике тапкыр җимеш бирүче, һәр ай саен үз җимешен бирүче тереклек агачы бар. Агачның яфраклары халыкларны савыктыру өчен.
– Кылган игелегең өчен, Раббы сиңа яхшылык белән җавап кайтарсын! Раббының, Исраил Алласының шәфкать канаты астына сыенырга дип килгәнең өчен, Раббы сине Үзе бүләкләсен!