10 Безнең барыбызның да Атасы бер түгелме?! Безне бер үк Аллаһы бар кылмадымы?! Нигә соң без, ата-бабаларыбыз белән Раббы төзегән килешүне бозып, бер-беребезгә хаиннәрчә гамәл кылабыз?
Йа Аллам, аларны исеңдә тот, чөнки алар руханилыкка, руханилар вә левиләр белән Син төзегән килешүгә тап төшерделәр.
Анам карынында мине яраткан, аларның үзләрен яраткан, аналарыбыз карынында һәммәбезне бар кылган – Аллаһыдыр!
чирканыч нәрсәдән күзләрем ерак булыр. Кыңгыр эшләргә нәфрәтем көчле, андый эшләр миңа иш түгел.
«Мисыр халкына Минем ниләр кылганымны һәм сезне, бөркет канатларына утырткандай, Мисырдан Үз яныма алып килгәнемне күрдегез.
Хәзер, әгәр Миңа тулысынча буйсынсагыз һәм Минем белән төзегән килешүгә тугрылык сакласагыз, башка халыклар арасыннан Мин сайлап алган халык булырсыз. Бөтен җир – Минеке,
Муса, халык янына барып, Раббының барлык сүзләре һәм кануннары турында сөйләп бирде, һәм барысы да бертавыштан: – Без Раббының барлык сүзләрен үтәрбез, – дип җавап кайтарды.
Муса төргәккә язылган Килешүне халыкка укыды, һәм кешеләр: – Без Раббының барлык сүзләрен үтәрбез һәм Аңа буйсынырбыз, – диделәр.
Әй Ягъкуб, сине бар иткән, әй Исраил, сине барлыкка китергән Раббы бүген болай ди: «Курыкма, Мин сине йолып алдым, исемеңне атап чакырып алдым; син – Минеке!
Мин – Раббы, сезнең изге Аллагыз, Исраилне Бар итүче, сезнең Патшагыз!»
Минем исемгә береккән һәркемне, Үз даным өчен Үзем яраткан, Үзем бар иткән һәр кешене кире китер!“ – диярмен.
Сине яраткан, ана карынында бар иткән ярдәмчең Раббы сиңа болай ди: „Курыкма, колым Ягъкуб – Үзем сайлап алган Ешурун,
атагыз Ибраһимга вә сезне тудырган Сарага күз салыгыз! Мин Ибраһимны чакырганда, ул әле ялгыз иде, әмма Мин аны фатихаладым, аның нәселен үрчеттем.
Ә бит Син – безнең Атабыз! Ибраһим безне белмәгән, Исраил безне танымаган булса да, Син, Раббы, – безнең Атабыз! Борынгыдан ук Синең исемең – Коткаручыбыз!
Синең исемеңне яд итүче юк, Сиңа ныгытып тотынырга омтылучы берәү дә юк; шуңа күрә Син йөзеңне бездән яшердең, безне гөнаһларыбыз баткагына батырдың.
Тик шулай да, Син бит, Раббы, – безнең Атабыз! Без – балчык, ә Син – безнең чүлмәкче, без барыбыз да Синең иҗат җимешеңдер.
Алар күз яшьләре түгә-түгә, ялынып-ялварып кайтырлар; Мин аларны ташкын сулар буеннан, абындырмыйча туры юлдан җитәкләп барырмын, чөнки Мин – Исраилнең Атасымын, ә Эфраим – Минем беренче углымдыр».
– И адәм углы! Исраилнең бушап калган урыннарында яшәүчеләр: «Ибраһим берьялгызы булып та, шушы җирне биләгән, ә без күбәү – бу җир, әлбәттә, безгә биләмә итеп бирелгән», – ди.
– Угыл – атасын, ә кол үзенең хуҗасын ихтирам итә. Әгәр дә Мин ата икәнмен, Миңа булган хөрмәт кайда? Әгәр дә Мин хуҗа икәнмен, кайда Миңа булган ихтирам? – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. – Сез, руханилар, Минем исемне кимсетәсез һәм үзегез: «Ничек итеп Синең исемне кимсетәбез?» – дип сорыйсыз.
Яһүдә тугрылыгын сакламады, Исраил белән Иерусалимдә кабахәтлек кылынды; Яһүдәнең ир-егетләре, чит илаһларга табынучы хатын-кызларга өйләнеп, Раббының кадерле изге урынын мәсхәрәләде.
Тик сез, руханилар, бу юлдан читкә тайпылдыгыз, күпләрнең Канун бозуына сәбәпче булдыгыз, Леви белән төзегән килешүемне үтәмәдегез, – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. –
Кардәш – кардәшен, ата баласын үлемгә тапшырыр, ә балалар ата-аналарына каршы чыгып, аларны үтертер.
Алар үзләренең шәкертләрен Һируд тарафдарлары белән бергә Гайсә янына җибәрделәр. – Остаз, – диделәр алар, – Синең туры сүзле булуыңны һәм Аллаһы юлына хакыйкать кушканча өйрәтүеңне без беләбез. Син берәүгә дә ярарга тырышмыйсың, чөнки кемнең кем булуы Сиңа мөһим түгел.
«Атабыз Ибраһим бит, котылырбыз!», – дип кенә уйламагыз. Сезгә әйтәм: Аллаһы әнә шул ташлардан Ибраһимга балалар бар кыла ала.
Тәүбәгә килүегезнең ихлас күңелдән икәнен эшегез белән раслагыз. «Безнең атабыз Ибраһим бит, котылырбыз!» дип уйлый күрмәгез. Шуны әйтәм сезгә: Аллаһы әнә шул ташлардан да Ибраһимга балалар бар кыла ала.
– Безнең атабыз – Ибраһим, – дип җавап бирделәр алар. Гайсә исә: – Сез Ибраһим балалары булсагыз, Ибраһим эшләрен кылыр идегез.
Сез үз атагызның эшләрен кыласыз, – дип әйтте. Алар Аңа: – Без уйнаштан тумаган, безнең Атабыз бер генә: Ул – Аллаһы, – диделәр.
Син атабыз Ибраһимнан да бөегрәкме? Ул үлгән, пәйгамбәрләр дә үлгәннәр. Син Үзеңне кем дип саныйсың? – дип әйттеләр яһүдиләр.
Атагыз Ибраһим Минем көнемне күрәчәгенә шатланды. Ул аны күреп куанды, – дип җавап бирде.
Дөньяны һәм андагы һәммә нәрсәне бар иткән Аллаһы – Ул күкләрнең һәм җирнең Хакиме. Ул кеше кулы белән төзелгән изге йортларда яшәми
һәм кешеләрнең Аңа үз куллары белән хезмәт итүләренә мохтаҗ түгел. Ул Үзе һәркемгә тормыш, сулыш һәм барлык нәрсәне бирә.
Бөтен җир йөзендә яшәсеннәр дип, Ул бер кешедән барлык халыкларны бар итте, вакытларны һәм яшәү урыннарының чикләрен билгеләде.
– Туганнар һәм өлкәннәр! – дип башлады сүзен Эстефән. – Тыңлагыз! Атабыз Ибраһим Харан шәһәренә күчеп килгәнче, Месопотамиядә аңа шөһрәтле Аллаһы күренгән
Икенче көнне ике исраилинең сугышканын күргән. Аларны татулаштырырга теләп: «Ирләр, сез – туганнар бит, нигә бер-берегезне рәнҗетәсез?» – дигән.
Халкыбызның нәселбашы Ибраһим хакында нәрсә әйтә алабыз? Ул нәрсәгә ия булды соң?
Әле бу гына да түгел: Рәбиканың ике углының да атасы – атабыз Исхак.
безнең бер генә Аллаһы – Атабыз бар. Бөтен нәрсә Аңардан, һәм без Аның өчен яшибез. Безнең бер Хакимебез – Гайсә Мәсих бар, һәрнәрсә Аның аркылы булды һәм без Аның аша яшибез.
Ялганны кире кагып, бер-берегезгә дөрес сүз генә сөйләгез, без барыбыз да бер тән әгъзалары бит.
Аллаһы – бер, Ул – барысының да Атасы. Ул барысыннан да өстен, барысы аркылы эш итә һәм һәркемдә дә бар.
Мондый очракларда берегез дә үзенә файда эзләп, имандашына каршы явызлык кылмасын, чөнки андый эшләр кылган һәр кеше Хаким тарафыннан җәзага тартылачак. Без сезгә бу турыда кисәтү ясап әйткән идек инде.
Моннан тыш һәммәбезнең дә җирдә тәрбия биргән аталарыбыз булып, аларны ихтирам итә идек. Ә рухларыбызның Атасына без тагын да ныграк буйсынырга тиеш түгелмени? Бу безгә яшәү бирә бит!
Әмма Мин сезнең нәселбашы булган Ибраһимны, шул яклардан алып китеп, бөтен Кәнган җире буйлап йөртеп чыктым. Мин аның токымын ишәйттем, аңа углы Исхакны бүләк иттем,