2 – Мин сезне үз итеп яраттым, – ди Раббы. – Ә сез: «Безне яратуың нәрсәдә күренде соң?» – дип сорыйсыз. Эсау Ягъкубның бертуганы түгелме?! Ләкин Мин Ягъкубны яраттым,
Раббы аңа әйтте: «Карыныңда синең ике кавем җаны бар, синнән аерым ике халык туачак. Берсе икенчесеннән көчле булачак, өлкәне кечесенә хезмәт итәчәк».
Алдан дөньяга килгәненең бөтен тәне кып-кызыл һәм йонлы тире кебек төк белән капланган иде. Аңа Эсау дип исем куштылар.
Аннан соң игезәкнең карындаш икенчесе дөньяга килде. Анысы кулы белән Эсауның тәпиенә ябышып чыккан иде. Шуңа күрә аңа Ягъкуб дип исем куштылар. Игезәк балалары туганда, Исхакка алтмыш яшь тулган иде.
Исхакны бөек бер тетрәнү биләп алды. – Алайса, әйт: сиңа кадәр монда килеп, ау итеннән пешергән ризык белән мине сыйлаган кеше кем иде соң? – дип сорады ул. – Мин бит, аның ризыгын ашап, аны мөбарәк кылдым. Ул бит инде минем фатихамны алган кеше!
әйтте: «Мин синең нәселне үрчемле итәчәкмен, аны ишәйтәчәкмен, синең нәселеңнән күп халыклар тудырачакмын. Синнән соң бу җирләрне синең токымыңа мәңгелек милек итеп бирәчәкмен», – диде.
Синнән разый булып, сине Исраил тәхетенә утырткан Раббы Аллаңа шөкраннар яусын! Раббы, Исраил халкына булган мәңгелек мәхәббәтен раслап, гаделлек белән хөкем кылсын өчен, сине патша итеп куйган икән.
– Кайсы юлдан барабыз? – дип сорады Еһошафат. Йорам аңа: – Эдом чүле аша, – дип җаваплады.
Син Минем каршымда бик кадерле вә газиз булганга, сине бик нык яратканга, синең урынга Мин бүтән кешеләрне, җаныңны коткарыр өчен, башка халыкларны бирәм.
Кем ул Эдомнан килә? Җете кызыл киемнәр киеп, Босрадан кем килә? Купшы киемнәргә төренеп, нык-нык атлап, кем килә анда? «Мин ул – җиңү игълан итүче, коткарырга көче җиткән Зат», – ди Раббы.
И-и бүгенге буын, Раббы сүзенә колак сал: әллә Мин Исраил өчен чүл яисә караңгылык иле идемме?! Нигә соң Минем халкым: „Без үзебезгә үзебез хуҗа, без инде Сиңа кайтмаячакбыз!“ – дип әйтә?
Раббы болай ди: «Аталарыгыз Миннән йөз чөерергә сәбәп булырлык нинди гаделсезлек тапты Миндә? Алар бернигә ярамаган потларга иярделәр, шуның белән үзләре дә бернигә яраксыз затларга әверелделәр.
Раббы миңа ерактан күренеп: «Мин сине яратам, Исраил, һәм Минем мәхәббәтем мәңгелектер, шуңа күрә сиңа мәрхәмәт кылам, – диде. –
Раббы болай ди: «Җинаять өстенә җинаять эшләгән, рәхим-шәфкать белмичә, кылычын күтәреп, кардәшен эзәрлекләгән, ачуы һаман дөрләп, ярсуы һаман янып торган Эдомны җәзасыз калдырмам:
Сез үзегезнең сүзләрегез белән Аллаһыны алҗытасыз. «Ничек алҗытабыз соң без Аны?» – дип сорыйсыз сез. «Явызлык кылучылар Раббы күңеленә хуш килә, Ул аларны хуплый!» һәм «Гадел хөкем итүче Аллаһы кайда соң?!» дигән сүзләрегез белән алҗытасыз сез Аны!
Әмма канун белгече, үзен акларга теләп, Гайсәдән: – Ә минем якыным кем соң? – дип сорады.
Минем әмерем шушы: Мин сезне яраткан кебек, сез дә бер-берегезне яратыгыз.
әмма Раббы бары тик аталарыгызны якын күрде һәм яратты, бар халыклар арасыннан сезне – алардан соң килгән нәсел варисларын сайлап алды. Сез бүген дә Аның халкы.
Әмма Раббы Аллагыз Билгам сүзләренә колак салырга теләмәде һәм аның каргышын фатихага әверелдерде, чөнки Раббы Аллагыз сезне ярата.
Ул Үз халкын чынлап ярата – бар изгеләр Аның кулында. Алар Аның аягына егылалар, Аңардан нәсыйхәт алалар.
Раббы ата-бабаларыгызны яратканга һәм алардан соң сезне, аларның нәсел варисларын сайлаганга, Үзенең бөек кодрәте белән сезне Мисырдан алып чыкты.