53 Кешеләр Аңардан көләргә тотындылар, чөнки кызның үлүен беләләр иде.
Дусларыма мин мәсхәрәләү өчен бер зат булдым: Аллаһыны дәшеп чакырган һәм Аңардан җавап алган, гадел һәм күңеле саф булган кеше шулай мәсхәрә иясенә әйләнде.
Тирә-юнем мыскыл итүчеләр белән тулган, алар, мәсхәрәләп, күземне дә ачтырмыйлар.
Кыен күргән, чир-газап татыган ул адәм кешеләр нәфрәтенә дучар ителгән, алар тарафыннан читкә тибәрелгән иде; андый кешедән йөзне читкә борган кебек, аңа да нәфрәт белән карадылар. Безнең алда ул бернигә дә тормый иде.
– Китегез моннан! Кыз бала үлмәгән, ул йоклый! – диде. Аңардан көлә башладылар.
Акча яратучы фарисейлар, боларны ишетеп, Гайсәнең сүзләреннән көлделәр генә.
Барысы да елый, кыз өчен хәсрәтләнә иде. Әмма Гайсә: – Еламагыз, үлмәгән ул, бары йоклый гына, – диде.
Гайсә кызның кулыннан тотты да, тавышын күтәрә төшеп: – Балам, тор, – диде.
– Ташны читкә алып куегыз, – диде Гайсә. Ә мәрхүмнең сеңлесе Марта Аңа: – Хакимем! Ул инде исләнгән, чөнки ул үлгәннән соң дүрт көн үтте, – диде.