7 Шуңа күрә Синең каршыңа барырга да үземне лаеклы дип санамадым. Син әйт кенә, һәм хезмәтчем савыгачак.
Сынап карагыз да күрегез: никадәр игелекле Раббы! Аңа сыгынган кеше бәхетледер!
Ул әйтте: – Әгәр сез Миңа, үзегезнең Аллагызга буйсынсагыз, күземә ятышлы күренгән гамәлләр кылсагыз, Минем барлык боерыкларымны һәм кагыйдәләремне үтәсәгез, Мин мисырлыларны зарарлаган авыруларның берсен дә сезгә җибәрмәм. Мин – Раббы, сезнең савыктыручыгыз!
Барысы, шомга калып, бер-берсенә: – Нәрсә бу? Яңа һәм кодрәтле нинди гыйлем бу? Аның боеруына хәтта җеннәр дә буйсына!
Барысы, таң калып: – Бу нинди сүзләр икән? Явыз рухларга Ул көч вә кодрәт белән боерык бирә, һәм тегеләр чыгып китәләр, – диештеләр.
Гайсә, кулын сузып, аңа орынды һәм: – Әйе, телим. Тазарын! – диде, һәм әлеге кеше шундук махаудан арынды.
Шуннан Гайсә алар белән китте. Йөзбашының өенә җитәргә аз гына калгач, йөзбашы, Гайсәгә шушы сүзләрне әйтергә дип, дусларын җибәрде: – Мәшәкатьләнмә, Әфәндем! Сине үз йортымда кабул итәргә мин лаек түгелмен.
Мин үзем дә буйсынудагы кешемен, үземнең дә кул астымда гаскәриләр бар. Аларның берәрсенә: «Кит», – дисәм, китә. Икенчесенә: «Кил», – дисәм, килә. Хезмәтчемә: «Моны эшлә», – дисәм, эшли.
Инде күрегез: Мин – бердәнбер, Миннән башка икенче алла юк. Үтерүче дә, яшәтүче дә – Мин, чирләтүче дә, терелтүче дә – Мин; берәү дә Минем кулдан коткара алмый.
Раббы – гомер кисүче дә, тормыш бүләк итүче дә. Үлеләр аймагына озатучы – Ул, күтәреп торгызучы да – Ул.