14 Аннары Гайсә, алар янына килеп, табутка кулын тидерде. Табутны күтәреп баручылар туктадылар, һәм Гайсә: – Егет, сиңа әйтәм, тор! – диде.
һәм, өч тапкыр бала өстенә капланып, Раббыга ялварды: – И Раббы Аллам! Баланың җанын кабат тәненә кайтарсаң иде!
Раббы Ильясның гозерен ишетте: баланың җаны кабат тәненә әйләнеп кайтты, һәм бала терелде.
Кеше дә шулай: ятар да кабат тормас, күкләр юкка чыкканчы, ул уянмас, йокысыннан арына алмас.
Тик, үлгәч, кеше кабат терелер микән? Авыр хезмәт көннәрем үткәнче, азат булуымны өметләнеп көтәр идем.
Сынап карагыз да күрегез: никадәр игелекле Раббы! Аңа сыгынган кеше бәхетледер!
Әмма Синең мәрхүмнәреңә җан керәчәк, минем халкымнан үлеләр аякка торып басачак! Җир куенына кергәннәр, уяныгыз, сөенечләр эчендә тантана итегез! Чөнки Синең чык тамчысы – яктылык бирүче чык ул: үлеләрне җир яңадан дөньяга тудырачак.
Баланың кулыннан тотып, Гайсә аңа: – Талита, кум! («Кызым, сиңа әйтәм, тор!») – диде.
Хаким Гайсә, хатынны күреп, бик кызганды. – Елама, – диде Ул аңа.
Үлгән егет торып утырды һәм сөйләшә башлады. Шулай итеп, Гайсә аны анасына кайтарып бирде.
Гайсә хакындагы хәбәр бөтен яһүдиләр иленә һәм әйләнә-тирәгә таралды.
Гайсә аңа болай дип җавап бирде: – Мин – терелү һәм тормыш. Миңа иман итүче кеше үлсә дә, тереләчәк.
Ата үлгәннәрне терелтеп җанландырган кебек, Углы да, кемне теләсә, шуны җанландыра.
Сезгә хак сүз әйтәм: үлекләр Аллаһы Углының тавышын ишетер вакыт җитә һәм килеп җитте дә инде. Аны ишеткәннәр терелер.
Андый кешеләрнең яшертен рәвештә эшләгәннәре турында, хәтта, сөйләргә дә оят.