12 Гайсә шәһәр капкасына якынлашып килгәндә, шәһәрдән бер мәетне күтәреп чыгып баралар иде. Бер тол хатынның бердәнбер углы үлгән икән. Хатын белән бергә күп кенә кешеләр чыгып килә иде.
Фәрештә әйтте: – Сузылган кулыңны кире ал, углыңа берни дә эшләмә! – диде. – Инде Мин белдем: син Аллаһыдан куркасың, Аны хөрмәт итәсең, Минем хакка үзеңнең бердәнбер углыңны да корбан итәргә әзерсең икән.
Аллаһы әйтте: – Бердәнбер сөекле углың Исхакны ал да Мориа җиренә юл тот, Мин сиңа күрсәткән тауга барып җиткәч, корбанлык учагы өстендә углыңны корбанга китер! – диде.
Хәзер бөтен кардәш-ыру миңа каршы күтәрелде. «Үзенең туганына кул күтәргән катыйльне безгә бир, туганының җанын кыйган өчен, без дә аның башына җитәбез! Нәселен корытабыз аның!» – ди алар. Әгәр аны үтерсәләр, минем соңгы өмет чаткысы сүнәчәк – җир йөзендә иремнең исеме дә, дәвамы да калмаячак.
– Раббы Аллаң Үзе шаһиттыр: минем һичнинди пешкән ризыгым юк, кисмәктә бер уч он белән чүлмәк төбендә бераз май калды. Хәзер утынга бер-ике агач җыеп кайтам да үземә һәм углыма ашарга әзерлим; булган ризыкны ашап бетергәч, безгә инде үләргә генә кала, – дип җаваплады хатын.
– Аллаһы кешесе, ни кирәк сиңа миннән? Әллә кылган гөнаһларымны исемә төшерергә һәм углымны үтерергә дип килдеңме син? – диде аңа хатын.
Ильяс, баланы күтәреп, өске каттагы бүлмәдән төште дә өйгә керде: – Менә кара, углың исән! – дигән сүзләр белән баланы әнкәсенә тапшырды.
– Бар, Сидун Сарепатына кузгал һәм шунда кал; Мин андагы бер тол хатынга синең тамагыңны кайгыртырга боердым.
– Бер елдан шушы вакытта син кулыңда ир балаңны тотып торырсың, – диде Элиша. Җавап итеп хатын аңа: – Юк, әфәндем, Аллаһы кешесе, хезмәтчеңне алдама алай, – диде.
Хезмәтчесе, малайны күтәреп, анасы янына алып кайтты. Малай көн үзәгенә кадәр анасының тезендә утырды, аннары дөнья куйды.
Үлем ятагындагылар мине фатихалый иде; тол хатын күңеленә шатлык-сөенеч сала идем мин.
Ә Давыт йортына вә Иерусалимдә яшәүчеләргә миһербанлык вә гыйбадәт рухы яудырырмын, һәм алар, үзләре чәнчегән затка – миңа карап, бердәнбер балалары үлгәндәге сыман кайгырырлар, беренче угыллары үлгәндәге сыман үкереп еларлар.
Озак та үтмәстән Гайсә Наин дип аталган шәһәргә китте. Аның артыннан шәкертләре һәм бик күп халык ияреп барды.
Хаким Гайсә, хатынны күреп, бик кызганды. – Елама, – диде Ул аңа.
чөнки унике яшьләр тирәсендәге бердәнбер кызы үлем хәлендә ята икән. Яһирның өенә барган чакта, Гайсәне һәр яктан кысрыклап, бик күп халык иярде.
Барысы да елый, кыз өчен хәсрәтләнә иде. Әмма Гайсә: – Еламагыз, үлмәгән ул, бары йоклый гына, – диде.
Абыйлары өчен кайгыручы Марта белән Мәрьямне юатырга байтак яһүдиләр килгән иде.
Петер алар белән бергә Яфуга килде, һәм аны югары каттагы бүлмәгә алып керделәр. Барлык тол хатыннар, Петер янына килеп, елый-елый, Доркәс теккән күлмәкләрне, киемнәрне күрсәттеләр.
Петер, кулын биреп, аны торгызды һәм изгеләрне, тол хатыннарны чакырып, Табитаны алар каршына тере килеш бастырып куйды.
Аллаһы Ата Үз каршында саф, эчкерсез санаган табыну – ятимнәрнең, тол хатыннарның кайгылары белән уртаклашып, алар турында кайгырту һәм үзеңне, нәҗесләмичә, фани дөньядан саклау.