8 Шимун Петер, шушы хәлне күреп, Гайсә алдында тезләренә егылды да: – Хакимем, кит янымнан, мин гөнаһлы кешемен! – диде.
Ул көнне Давыт Раббыдан курка калды һәм: – Раббы сандыгын ничек итеп үземә алып кайтыйм?! – дип, сандыкны үзенең шәһәренә кертмәскә карар кылды. Шуңа күрә, барган юлыннан читкә борылып, аны гәтле Обид-Эдом йортына илтеп урнаштырды.
– Аллаһы кешесе, ни кирәк сиңа миннән? Әллә кылган гөнаһларымны исемә төшерергә һәм углымны үтерергә дип килдеңме син? – диде аңа хатын.
Синең кулыңның куәте Аллаһыныкы кебекме?! Тавышың, Аныкы сыман, күк күкрәвенә тиңме?!
Халык Мусага: – Безгә син сөйлә, ә без сине тыңларбыз; Аллаһы сөйләшмәсен безнең белән, югыйсә үләрбез, – диде.
– Аһ, беттем, – дидем мин шунда, – күзләрем Патшаны, Күкләр Хуҗасы Раббыны күрде, гәрчә иреннәрем нәҗес, яшәвем дә нәҗес авызлы халык арасында булса да.
Бу тавышны ишетеп, шәкертләр йөзтүбән капландылар һәм нык куркыштылар.
Йолдызчылар, өйгә кергәч, Баланы һәм анасы Мәрьямне күрделәр. Бала каршында сәҗдә кылдылар, аннары, хәзинә сандыкларын ачып, Аңа алтын, ладан һәм мирра дигән хуш исле майлар бүләк иттеләр.
– Әфәндем! Сине үз йортымда кабул итәргә мин лаек түгелмен, – дип җавап бирде Аңа йөзбашы. – Син әйт кенә, һәм минем хезмәтчем савыгачак.
Шуннан балыкчылар, икенче көймәдәге иптәшләренә кул болгап, аларны ярдәмгә чакырдылар. Тегеләре килгәч, бергәләп ике көймәне дә шыгрым тутырдылар, көймәләре аздан гына батмый калды.
Ул да, аның белән булган кешеләр дә, тотылган балыкның күплегенә гаҗәпләнеп, куркып калдылар.
Мәрьям исә, Гайсә торган урынга килеп җиткәч, Аны күреп, аякларына егылды һәм: – Хакимем! Син монда булсаң, абыем үлмәгән булыр иде, – диде.
Без хәзер, тонык көзгедәге чагылудай, анык күрмибез, ул вакытта исә турыдан-туры йөзгә-йөз күрәчәкбез. Хәзер белемем өлешчә генә, ул вакытта исә Аллаһы мине ничек тулы белсә, мин дә шулай тулы белермен.
Мин Аны күргәч, үле кешедәй, аяклары алдына егылдым. Ул исә Үзенең уң кулын миңа тидереп, болай диде: «Курыкма! Мин – Беренче һәм Соңгы,
– Әҗәлебез җиткән, күрәсең, – диде Маноах хатынга. – Без бит Аллаһыны күрдек.
Шушы вакыйгадан соң Бәйт-Шемеш халкы: – Әлеге Изге Аллаһының, Раббының хозурында кем тора алыр икән?! Ул бездән соң кем янына барыр? – дип, Кыръят-Ягаримгә үзенең илчеләрен җибәрде. Илчеләр, алар янына килеп: – Пелешет халкы Раббы сандыгын кире кайтарды. Килеп, үзегезгә алып китегез аны, – диде.