11 – Ике күлмәге булган кеше аның берсен күлмәксезгә бирсен. Ризыгы барлар ашарына булмаган кеше белән бүлешсен, – дип җавап кайтара иде.
беркемне дә рәнҗетмәсә, бурычка алган кешегә үз рәһенен кайтарса, кешене таламаса, икмәген ач кешегә бирсә һәм шәрә кешене киендерсә,
Патша аларга җавабында: «Сезгә хак сүз әйтәм: кечкенә туганнарымның берсенә нәрсә генә эшләгән булсагыз да, Миңа эшләгән буласыз», – дип әйтер.
Савыт-сабагызда булган нәрсәне фәкыйрьләргә өләшегез; шул чакта сезнең бар нәрсәгез пакь булыр.
Моны ишеткәч, Гайсә аңа: – Сиңа тагын бер нәрсә җитми: булган бар нәрсәңне сат та фәкыйрьләргә өләш, шулай эшләсәң, күктәге хәзинәгә ия булырсың. Аннары яныма кил һәм Миңа ияр, – дип әйтте.
Зәкәй исә, торып, Хаким Гайсәгә: – Әфәндем! Милкемнең яртысын фәкыйрьләргә өләшәм, инде кемне дә булса алдаганмын икән, аңа дүртләтә кайтарып бирермен, – диде.
Акча янчыгы Яһүдәдә булганлыктан, кайберәүләр: Гайсә аңа бәйрәм өчен безгә кирәк булган әйберләрне сатып алырга яки фәкыйрьләргә нәрсә дә булса бирергә кушкандыр, дип уйладылар.
Ул үзе һәм аның бөтен гаиләсе диндар, тирән хөрмәт белән Аллаһыдан куркырлар иде. Ул халыкка күп хәер-сәдака бирә һәм һәрвакыт Аллаһыга дога кыла иде.
һәм миңа: «Көрнили, Аллаһы синең догаңны ишетте һәм хәерләреңне искә алды.
Көрнили куркып калды, аңа күзләрен текәп: – Нәрсә, әфәндем? – диде. – Синең догаларың һәм хәерләрең Аллаһыга бүләк булып барып җитте, һәм Ул сине искә алды, – дип җавап бирде аңа фәрештә.
Элек урлашкан, моннан соң урлашмасын, мохтаҗларга бирерлеге булсын өчен, үз куллары белән файдалы эш эшләсен.
Бу дөньяның байларын кисәт: алар тәкәбберләнмәсеннәр һәм ышанычсыз байлыкка түгел, хозурлану өчен безгә һәрнәрсәне мул итеп бирүче Аллаһыга өмет багласыннар.
Яхшылык кылырга, игелекле эшләре белән бай һәм юмарт булырга, үзләрендә булганны башкалар белән бүлешергә әзер торсыннар, дип кисәт аларны.
Аллаһы гаделсез түгел. Изгеләренә хезмәт иткәнсез һәм бу эшне хәзер дә дәвам итәсез. Ул Үзенә булган мәхәббәтне шуның белән күрсәтүегезне һәм эшләрегезне онытмаячак.
Аллаһы Ата Үз каршында саф, эчкерсез санаган табыну – ятимнәрнең, тол хатыннарның кайгылары белән уртаклашып, алар турында кайгырту һәм үзеңне, нәҗесләмичә, фани дөньядан саклау.
Әгәр кем дә булса: «Мин иман итәм», – дип әйтә, ә эштә күрсәтми икән, имандашларым, моннан ни файда? Андый иман аны коткара аламы?
Кем дә кем, һәммә нәрсәсе булып һәм имандашының мохтаҗлыгын күрә торып, аңа шәфкать күрсәтмәсә, аңарда Аллаһы мәхәббәте ничек яшәр икән?!
Әгәр берәү: «Мин Аллаһыны яратам», – дип әйтеп тә, үзенең имандашына нәфрәтләнсә, ул – ялганчы. Үзе күргән имандашын яратмаучы кеше күрмәгән Аллаһыны ярата алмый бит.