9 Кинәт кенә алар каршында Раббы фәрештәсе пәйда булып, әйләнә-тирә Раббы шөһрәтеннән балкып китте. Көтүчеләр бик нык курыктылар.
Раббы шөһрәте болыт булып Раббы йортына кереп тулганга, руханилар үзләренең тиешле вазифаларын дәвам итә алмады.
Һарун Исраил халкы белән сөйләшкәндә, барысы да чүлгә таба борылды, һәм шулчак болыт эчендә Раббы шөһрәте пәйда булды.
ә иртәгә иртән Аның шөһрәтен күрерсез, чөнки сез Раббыдан зарландыгыз, һәм менә Ул сезне ишетте. Ә без кем соң ул кадәр – ник бездән зарланасыз?!
мул булып чәчәк атсын ул, куанычыннан тантана итсен. Аңа Ливан даны, Кәрмил вә Шаронның мәһабәтлеге биреләчәк. Барысы да Раббының шөһрәтен, Аллабызның мәһабәтлелеген күрәчәк.
Шул чагында Раббы шөһрәтенең балкышы күренәчәк; барлык җан ияләре аны бер үк вакытта күрәчәк. Әлеге сүзләр Раббы авызыннан килеп иреште».
Аягыңа торып бас, Иерусалим, нур чәч! Чөнки синең яктың килде, синең өстә Раббының дан-шөһрәте балкыды.
Мин тордым да тигез җиргә чыктым; анда мин, теге юлы Кебар елгасы буендагы сыман, Раббының балкып торган шөһрәтен күрдем дә йөзтүбән егылдым.
Әмма ул бу турыда уйлап йөргәндә, төшендә аның янына Раббы фәрештәсе килеп: – Давыт нәселеннән булган Йосыф! Мәрьямне хатын итеп алырга курыкма. Карынында йөрткән баласы Изге Рухтан.
Мәрьям янына килеп, фәрештә: – Иминлек сиңа! Аллаһының мәрхәмәтен кабул итүче син. Раббы синең белән! – диде.
Әлеге төндә шул тирәдә берничә көтүче кырда сарыкларын саклый иде.
Бу хәлгә аптырашып торган вакытта, кинәт алар алдында ялтыравыклы киемнән ике ир кеше пәйда булды.
Ишагыйя бу сүзләрне Гайсәнең данын күргәнгә әйткән, ул шулай дип Аның турында сөйләгән.
Кинәт Раббының бер фәрештәсе пәйда булды да бүлмә эче яктырып китте. Фәрештә Петерне төртеп уятты. – Тизрәк тор! – диде ул аңа. Шул вакыт Петернең кулларыннан богаулары шуып төште.
Мин – Аллаһы кешесе һәм Аңа хезмәт итәм. Үткән төнне Аллаһының бер фәрештәсе миңа күренеп,
Әмма төнлә Раббының бер фәрештәсе зиндан ишекләрен ачты:
Без һәммәбез бөркәнчек ябылмаган йөзебез белән Раббының балкыган данын көзгедәй чагылдырабыз. Без балкыган данда бер дәрәҗәдән икенче дәрәҗәгә үзгәртеләбез һәм Раббыга охшаганнан-охшый барабыз. Моны Раббы эшли, ә Раббы ул – Рух.
«Караңгылыктан яктылык сибелсен», – дип, Аллаһы күңелләребезне яктыртты. Шулай Гайсә Мәсих йөзендә балкый торган Аллаһы даны безгә билгеле булды.
Иманыбызның сере бөек булуы бәхәссез: Ул кеше тәнендә пәйда булды, Изге Рух тарафыннан хак дип күрсәтелде, Аны фәрештәләр күрде, Ул халыклар арасында вәгазьләнде, дөньяда иман белән кабул ителде, дан белән күккә ашырылды.
Бу күренеш шундый куркыныч булган ки, хәтта Муса да: «Мин куркуымнан тетрәнәм», – дигән.
Болардан соң мин күктән төшеп килгән башка фәрештәне күрдем. Ул бөек хакимияткә ия иде. Аның даны белән җир яктыртылды.
Аннан соң мин зур ак тәхет һәм анда Утыручыны күрдем. Аның хозурыннан җир белән күк качты, һәм аларга урын табылмады.