29 «И-и Хөкемдар, вәгъдәңне Син үтәдең, иминлектә җибәрәсең колыңны,
Ә син үзең дөньядан ата-бабаларың янына тыныч күңел белән, олы яшьләргә җитеп күчәрсең.
– Инде үләргә дә була: йөзеңне күрдем, син исән! – диде Исраил Йосыфка.
Изге Рух аңа: «Раббы Мәсихен күрмичә үлмәссең», – дип әйткән була.
Шимун сабый Баланы кулларына алды һәм, Аллаһыны данлап:
Миңа ике мөмкинлекнең берсен сайларга туры килә. Бу дөньяны калдырып, Мәсих белән бергә булырга дигән көчле теләгем бар, шулай чагыштыргысыз яхшырак булыр иде.
Мин күктән килгән тавыш ишеттем: «Яз: Шушы вакыттан башлап Хаким Гайсәгә иман итеп үлүчеләр бәхетле». «Әйе, – ди Рух, – алар үзләренең михнәтләреннән ял итсеннәр, чөнки аларның эшләре үзләре артыннан бара».
Алар көчле тавыш белән: «Кайчанга кадәр Син, изге һәм хакыйкый Хөкемдар, җирдә яшәүчеләрне хөкем итмәссең һәм безнең каныбыз өчен үч алмассың?» – дип кычкырдылар.