16 аннары, Гайсәнең аягына егылып, Аңа рәхмәт укыды. Әлеге кеше самареяле иде.
Ибрам, сәҗдәгә китеп, йөзе белән җиргә орынды. Аллаһы Үзенең сүзен дәвам иттерде:
Нәсыйхәт биреп, Гайсә менә шушы уникене юлга озатты: – Башка халыкларга бармагыз һәм Самареянең бер шәһәренә дә кермәгез.
Йолдызчылар, өйгә кергәч, Баланы һәм анасы Мәрьямне күрделәр. Бала каршында сәҗдә кылдылар, аннары, хәзинә сандыкларын ачып, Аңа алтын, ладан һәм мирра дигән хуш исле майлар бүләк иттеләр.
Куркуыннан калтырап төшкән хатын, үзенең сихәтләнүен аңлап, халык арасыннан чыкты һәм, Гайсә алдына егылып, дөресен сөйләп бирде.
Гайсә аңардан: – Уныгыз да савыкмадымыни?! – дип сорады. – Калган тугызыгыз кайда соң?
Шимун Петер, шушы хәлне күреп, Гайсә алдында тезләренә егылды да: – Хакимем, кит янымнан, мин гөнаһлы кешемен! – диде.
Хатын исә: – Ничек итеп Син, яһүди була торып, миннән, Самарея хатыныннан, эчәргә сорыйсың? – диде. Ул бу сүзләрне яһүдиләр самареялеләр белән аралашмаганга күрә әйтте.
Атаны ихтирам иткән кебек, барысының да Углын ихтирам итүен тели бит Ул. Кем Углын ихтирам итми, шул Аны җибәргән Атаны да ихтирам итми.
Моңа яһүдиләр: – Син самареяле, эчеңдә җен бар, әллә бу дөрес түгелме? – диделәр.
Әмма сез, үзегезгә Изге Рух иңгәч, кодрәт алачаксыз һәм Иерусалимдә, бөтен Яһүдиядә, Самареядә һәм, хәтта дөньяның читенә кадәр барып җитеп, һәркайда Миңа шаһит булачаксыз.
Шулай итеп, аның йөрәк серләре барысына ачылыр, ул, сәҗдә кылып, Аллаһыга табыныр да: «Чынлап та, Аллаһы сезнең белән», – дияр.
Шуннан соң мин, сәҗдә кылырга дип, аның аякларына егылдым, әмма ул миңа: «Кара аны, болай эшләмә! Мин – синең һәм Гайсәнең шаһитлыгына тугры имандашларыңның хезмәттәше. Аллаһыга сәҗдә кыл. Гайсәнең шаһитлыгы пәйгамбәрләрне рухландыра бит», – дип әйтте.
егерме дүрт өлкән, тәхеттә Утыручы каршында йөзтүбән капланып, мәңге-мәңге Яшәүчегә сәҗдә кылалар һәм таҗларын тәхет алдына салып куялар да болай диләр:
Дүрт җан иясе: «Амин», – дип әйтә, өлкәннәр йөзтүбән капланып сәҗдә кыла иделәр.