13 Фәрештә исә аңа: – Курыкма, Зәкәрия, синең догаң килеп иреште, – диде. – Хатының Элисабет сиңа ир бала тудырачак, син аңа Яхъя дип исем кушарсың.
Синең һәм токымың белән төзелгән килешүемнең шарты шулдыр: арагыздагы ир затларның барысы да сөннәткә утыртылырга тиеш!
Аллаһы исә: – Нәкъ менә хатының Сара сиңа угыл табып бирер, – диде. – Аңа син Исхак дип исем кушарсың. Мин аның белән һәм аның аша токымы белән килешүемне мәңгегә беркетеп куячакмын.
Раббы өчен мөмкин булмаган нәрсә бармыни?! Киләсе елны билгеләнгән вакытка Мин синең яныңа әйләнеп килгәндә Сараның бер углы булыр.
Рәбика кысыр булганлыктан, Исхак, үз хатынының сихәтләнүе өчен, Раббыга догалар багышлады. Раббы, аның догасын ишетеп, хатынны сихәтләндерде, һәм Рәбика балага узды.
Без түгел, и Раббы, без түгел, Синең исемең данлансын мәрхәмәтең вә тугрылыгың хакына!
Боерыкларыңнан читкә тайпылганнарга – ләгыйнь тәкәббер бәндәләргә – авызлык кидердең Син.
Шулай, мин үземнең пәйгамбәр хатыным белән якынлык кылдым, һәм ул, авырга калып, миңа угыл табып бирде. Раббы миңа әйтте: – Аңа Маһер-Шалал-Хаш-Баз дип исем куш,
Әлеге кеше үзенең сүзен дәвам итте: – Курыкма, Даниил! Һәммә нәрсәне дөрес аңлар өчен, Аллаң алдында түбәнчелек күрсәтергә дип йөрәгеңне беркеткән беренче көннән үк синең сүзләрең кабул булды; һәм менә мин синең сүзләрең буенча килеп җиттем.
Аннары Раббы Һошеягә: – Балага Изрегыл дип исем куш, чөнки тиздән Мин Изрегылда түгелгән кан өчен Еһү йортын җәзага тартачакмын һәм Исраил йортының патшалык итүенә чик куячакмын.
Гамәр, тагын авырга калып, кыз бала тапты. Раббы Һошеягә: – Балага Ло-Рухама дип исем куш; чөнки Мин, Исраилне рәхим-шәфкатемнән аерып, аны инде кичермәячәкмен.
Ул ир бала тудырачак. Син Аңа Гайсә дип исем кушарсың, чөнки Ул Үз халкын гөнаһлардан коткарачак! – диде.
– Тынычланыгыз, Мин бу! Курыкмагыз! – диде шунда ук аларга Гайсә.
Фәрештә исә хатыннарга болай диде: – Курыкмагыз! Мин хачка кадакланган Гайсәне эзләвегезне беләм.
– Курыкмагыз! – диде ул аларга. – Сез хачка кадакланган насаралы Гайсәне эзлисездер. Ул үледән терелде, монда юк Ул. Менә Аның яткан урыны.
Ул сиңа сөенеч һәм шатлык китерер, аның тууына күпләр куаныр,
Фәрештә аңа: – Курыкма, Мәрьям! Аллаһы сиңа мәрхәмәт кылды.
Сигез көн үтеп, Баланы сөннәткә утырту вакыты җиткәч, Аңа Гайсә дигән исем куштылар. Әнкәсе Мәрьям авырга узганчы ук, Балага фәрештә әнә шул исемне кушкан иде.
һәм миңа: «Көрнили, Аллаһы синең догаңны ишетте һәм хәерләреңне искә алды.
Әмма Раббы аңа: – Имин булырсың, курыкма! Үлмәссең син! – диде.
Раббы Хөннәне кайгыртып, хатын тагын өч угыл вә ике кыз бала тудырды. Шемуил исә Раббы хозурында үсә бирде.