12 Фәрештәне күргәч, Зәкәрия бик нык курыкты.
Әлеге күренеш бары тик миңа – Даниилга гына иңде, янәшәмдәге кешеләр исә аны күрмәде, әмма аларны бик каты курку биләп алып, кайсы кая яшеренергә ашыкты.
Мәгарә эченә керүгә, алар, уң якта утырган ап-ак киемле бер егетне күреп, куркып киттеләр.
Мәрьям исә бу сүзләрнең мәгънәсен аңларга тырышып кыенсынып калды.
Көрнили куркып калды, аңа күзләрен текәп: – Нәрсә, әфәндем? – диде. – Синең догаларың һәм хәерләрең Аллаһыга бүләк булып барып җитте, һәм Ул сине искә алды, – дип җавап бирде аңа фәрештә.
Мин Аны күргәч, үле кешедәй, аяклары алдына егылдым. Ул исә Үзенең уң кулын миңа тидереп, болай диде: «Курыкма! Мин – Беренче һәм Соңгы,
– Әҗәлебез җиткән, күрәсең, – диде Маноах хатынга. – Без бит Аллаһыны күрдек.
Аның дөрестән дә Раббы фәрештәсе булуын аңлагач: – И-и Хуҗа-Раббым, – диде Гидеон авыр көрсенеп. – Раббы фәрештәсен йөзгә-йөз күрдем бит!