1 Раббы Мусага болай диде:
Урлашма.
Кем дә булса үгез яки сарык урлап суйса яки сатса, урлаган бер үгез өчен – биш үгез, ә бер сарык өчен дүрт сарык түләргә тиеш.
Әгәр берәү үзенең якынына акча яисә әйберен сакларга биреп торып, бу акча яки әйбер шул кешенең өеннән урланса, тотылган очракта, урланган малның бәясен карак икеләтә кайтарырга тиеш.
Әлеге ир кеше Раббыга, гаеп йолу корбаны итеп, Очрашу чатыры алдына сарык тәкәсе алып килергә тиеш.
Бу – гаеп йолу корбаны, чөнки әлеге кеше Раббы каршында гаепле иде.
– Әгәр берәү Раббы алдында хилаф эш, гөнаһ кылса: иптәшенең әманәтен кире кайтармаса яисә аның берәр әйберен урласа, яки алдаса,
Корбан малының арткы уң боты – корбанлыкның канын һәм маен Раббыга китерүче Һарун углының өлешедер.
Зәкәй исә, торып, Хаким Гайсәгә: – Әфәндем! Милкемнең яртысын фәкыйрьләргә өләшәм, инде кемне дә булса алдаганмын икән, аңа дүртләтә кайтарып бирермен, – диде.
