1 Әгәр берәү нинди дә булса эшне күрсә яки шул хакта ишетеп белсә, әмма мәхкәмәдә шаһитлык бирмәсә, шушы гаебе өчен җәзага тартылсын.
– Раббы исеме хакына бары дөресен генә сөйлә, дип ничә тапкыр ант иттерергә сине?! – диде аңа патша.
Кем дә булса берәү якынына каршы гөнаһ эш кылуда гаепләнеп, аның ант итүен таләп итсәләр, һәм ул, шушы йортка килеп, Синең мәзбәхең каршында «гаепсезмен» дип ант эчсә,
Эчемдә йөрәгемне ут алды, уйларыма ялкын капты. Шулчак, телем ачылып, әйттем:
саклаучы кеше хайванны урламавы турында Раббы алдында ант итәргә, хайван хуҗасы исә бу антны кабул итәргә тиеш. Шулай булганда, бу хайван өчен хуҗага хак түләнми.
Угры белән табыш бүлешүче кеше – үзенең җанына дошман; Аллаһыдан үз өстенә ләгънәт-җәза төшәсен белсә дә, ул хак сүз сөйләмәс.
Чөнки, ризыгым күп булса, «Кем ул – Раббы?» дип әйтүем һәм Сине инкяр итүем яки фәкыйрьләнеп урлаша башлавым һәм Синең исемеңә тап төшерүем бар.
Кичергән газаплардан соң ул яктылык күрәчәк, үз эшенең асылына төшенеп канәгатьләнү табачак. «Минем тәкъва колым күпләрне аклаячак, аларның гөнаһларын үз өстенә алачак, – ди Раббы. –
Шулай, бу җир зиначылар белән тулган, шуңа күрә ул каргалган һәм елый; даладагы көтүлекләр корып бетте; пәйгамбәрләрнең бар белгәне – явызлык, көчләрен гаделсезлек юлында кулланалар.
Гөнаһ кылган җан үләчәк; атасының гаебен углы үз өстенә, ә атасы углының гаебен үз өстенә алмаячак, тәкъва кешенең тәкъвалыгы үзе белән калачак, явыз кешенең явызлыгы да үз өстендә булачак.
Менә, барлык җаннар да Минеке: атасының да, углының да җаны Минеке; гөнаһ кылган җан үләчәк.
Әлеге кеше үзенең киемнәрен һәм тәнен юмаса, җәзага тартылырга тиеш».
Аны ашаучы җәзага тартылырга тиеш, чөнки Раббының изге әйберен нәҗесләде ул; андый кеше үз халкыннан читләштерелергә тиеш.
Әгәр ир кеше кыз туганын – атасының яки анасының кызын – хатынлыкка алса һәм аның белән якынлык кылса, бу – хурлык; алар үз халкының күз алдыннан читләштерелергә тиеш. Үзенең кыз туганын хур иткән андый кеше җәзага тартылсын.
– Исраилиләргә игълан ит: «Кем дә булса ялгышлык белән гөнаһ кылса, Раббы боерыкларының берәрсенә хилафлык кылса, түбәндәгеләрне башкарырга тиеш.
– Әгәр берәр кеше, ялгышып, Раббыныкы саналган изге әйбер белән дөрес мөгамәлә итмәсә, гаеп йолу корбаны итеп, Раббыга вак терлектән кимчелексез сарык тәкәсе китерсен. Бу сарык тәкәсенең бәясе көмешләтә, шәкыл белән билгеләнсен.
Кем дә булса гөнаһ эшләсә: үзе дә белешмичә, Раббы боерыгына хилафлык кылса, ул, гаепле саналып, җәзага тартылырга тиеш.
Татулык корбанының ите өченче көнне дә ашала икән, бу корбан Раббы тарафыннан кабул ителмәс, һәм корбан китерүчегә аның савабы булмас – бу инде нәҗес ит санала, һәм аны ашаучы җәзага тартылсын.
Ә инде нәҗесләнмәгән һәм юлда булмаган кеше, Котылу бәйрәмен билгеләп үтмәсә, үз халкы арасыннан юкка чыгарылачак, чөнки ул тиешле вакытта Раббыга бүләк китермәгән санала; үзенең гөнаһы өчен ул җәза алачак.
Әмма Гайсә эндәшмәде. Шуннан соң олуг рухани Аңа: – Мәңге тере Аллаһы исеме белән әйтергә өндимен, әйт безгә: Син – Мәсих, Аллаһы Углымы? – диде.
Гөнаһ өчен үлеп, хаклык өчен яшәсеннәр дип, Ул безнең гөнаһларыбызны Үз тәнендә хачка күтәрде. Сез Аның яралары белән савыктырылдыгыз.
үзенең әнисенә: – Бер мең дә бер йөз шәкыл көмешең югалгач, синең ләгънәт укыганыңны мин ишетеп тордым. Ул көмеш миндә, мин алдым аны! – диде. – Раббы минем углымны мөбарәк кылсын! – диде әнисе,