32 җирегезне бөлгенлеккә төшерермен – хәтта аны басып алган дошманнарыгыз да, шуны күреп, хәйран калыр.
«Иерусалимне ташлар өеме, чүл бүреләре өчен сыену урыны итәм, Яһүдә шәһәрләрен кеше яшәми торган чүлгә әйләндерәм!» – ди Раббы. Раббыдан мин:
Бөтен бу җир, вәйран хәлгә килеп, коточкыч бер урынга әверелер; бу халыклар исә җитмеш ел буена Бабил патшасына хезмәт итәр.
Бу шәһәрне Мин, шом сала торган бер урынга әйләндереп, хурлыкка калдырырмын; шул тирәдән узып баручы һәркем, коты алынып, аның җәрәхәтләрен күреп сызгырып куяр.
Үз җирен ул коточкыч хәлгә төшерде, мәңгелек хурлыкка дучар итте – узып баручы һәркем, хәйран калып, башын чайкый.
Бөтен ярсулы ачуым вә каты җәзалар белән хөкем оештыргач, син тирә-юньдәге халыклар арасында хурлыкка вә көлкегә калачаксың, син алар өчен кисәтүле билге вә шом булачаксың. Моны Мин, Раббы, әйттем.
Иерусалим вә Яһүдә шәһәрләре вәйран хәлгә килсен, коточарлык урынга әйләнсен, илнең патшалары вә түрәләре мәсхәрәгә калсын, каһәрләнсен өчен (моның шулай икәнен хәзер дә күрергә мөмкин) эчердем мин ул шәрабны.
Әлеге биек йорт яныннан узып баручы һәммә кеше, коты алынып: «Бу җиргә, бу йортка Раббы ни өчен моны эшләде икән?» – дип сызгырып куяр.
Раббы сезне тараткан барлык халыклар арасында сез телдән төшми торган, коточкыч бер адәм мәсхәрәсе булырсыз.
Иерусалимне гаскәрләр камавын күргәндә, белеп торыгыз: аның харап булыр вакыты инде бик якын.
Инҗир агачы чәчәк атмаса да, йөзем сабагында – тәлгәш, зәйтүн агачында җимеш булмаса да, кырда иген уңмаса да, утарда барлык сарыклар үлеп бетсә дә, абзарда сыерлар калмаса да,
Колагыңны салып ишетсәң иде, и Аллам! Күзләреңне ачып, Синең исемне йөрткән шәһәрнең ташландык хәлгә килүен күрсәң иде! Үзебез тәкъва булганга түгел, бәлки Син искиткеч рәхимле булганга ялварабыз.
Сион тавы бушап калды, анда чүл бүреләре эзләнеп йөри.
Җир йөзендәге патшаларның, дөньяда яшәүче кешеләрнең берсе дә, Иерусалим дошманнары шәһәр капкасыннан керер, дип ышанмады.
Раббы сез кылган явызлыкларга вә әшәкелекләргә бүтәнчә түзеп тора алмады; шуңа күрә дә сезнең җирегез, үзегез күргәнчә, ташландык хәлгә төшеп, куркыныч бер урынга, каргалган, кеше яшәми торган җиргә әверелде.
– Күкләр Хуҗасы Раббы, Исраил Алласы, болай ди: «Иерусалимгә вә барлык Яһүдә шәһәрләренә Мин җибәргән афәтләрнең һәммәсен сез күрдегез; менә, ул калалар хәзер хәрабә булып ята, һәм анда яшәүче юк бүтән.
Өнен ташлап чыккан арысланга тиң Ул! Раббының ачу-ярсуыннан, баскынчыларның кылычыннан аларның җирләре чүлгә әйләнде.
Синең изге калаларың чүлгә әйләнде; Сион чүлгә әверелгән, Иерусалим бушап калган.
Менә, Раббы бөтен дөньяны бөлгенлеккә төшерәчәк, вәйран итәчәк, җирнең йөзен бозачак һәм халкын төрле якка таратачак.
Мин шунда: – И Хуҗа-Хаким, бу хәл күпме дәвам итәр икән? – дип сорадым. Ул болай диде: «Шәһәрләр бушап, анда кешеләр яшәми башлаганга, йортлар кешесез калып, бу җир тәмам бушап калганга кадәр.
Күкләр Хуҗасы Раббының сүзләрен ишеттем мин: «Хак дөрестер, күп йортлар бушап калачак, зур вә матур йортларда яшәргә кеше булмаячак, – дип ант итте Ул. –
Мин аны ташландык хәлгә китерәм: аның ботакларын да кисмәсләр, җирен дә йомшартмаслар, аны күгән куагы, чәнечкеле билчән басып китәр; болытларга Мин ул урында бер тамчы яңгыр яудырмаска кушармын».
Аны чүлгә әйләндерде алар – ташландык ул җир Минем алда елап ята; бар җир бушап калган, ләкин моңа бер кешенең дә эче пошмый.
Раббы болай ди: – Әлеге җир турында сез: «Буш җир бу, анда ни адәм, ни җанвар яшәми», – дисез. Әмма бушап калган, кеше дә, җанвар да яшәми торган Яһүдә шәһәрләрендә вә Иерусалим урамнарында