12 Мин сезнең арагызда йөрермен, сезнең Аллагыз булырмын, ә сез Минем халкым булырсыз.
Килешүемне Мин сиңа һәм синең токымыңа мәңгегә күндерәм. Мин – синең һәм токымыңның Алласымын.
Син горбәттә гизеп йөргән шушы Кәнган җирләрен Мин сиңа һәм синең токымыңа мәңгелек милек итеп бирермен, Мин аларның барысының да Алласы булырмын.
Җиләс көн иде, алар бакчада йөргән Раббы Алланың тавышын ишеттеләр. Аңа күренмәс өчен, адәм һәм аның хатыны бакча агачлары арасына кереп постылар.
Мәтушелах туганнан соң, Ханох тагын өч йөз ел Аллаһы юлында йөрде. Башка угыллары, кызлары булды.
Аллаһы юлында йөрде, соңра күздән югалды, чөнки Аллаһы аны Үз янына алган иде.
Нухның яшәү рәвеше болайдыр: ул тугры, замандашлары арасында саф, Аллаһы юлында йөрүче кеше иде.
Исраил халкы белән бергә кайда гына йөрсәм дә, Үз халкым Исраилне кайгырту өчен билгеләгән юлбашчыларның берәрсеннән: „Ник Миңа эрбет агачыннан йорт салып бирмисез?“ – дип сорадыммы?!»
Хактыр: бу дөньяга мин гаепле булып туганмын, ана карынында ук гөнаһлы булганмын.
Мин Исраил халкы арасында яшәрмен һәм аларның Алласы булырмын.
Шунда халык Мин – Раббы, аларның Алласы икәнне, исраилиләр арасында яшәр өчен, аларны Мисыр җиреннән алып чыкканны белер. Мин – Раббы, аларның Алласыдыр!
Мин – синең ата-бабаларыңның Алласымын; Ибраһим, Исхак һәм Ягъкубның Алласы! Муса, Аллаһыга карарга куркып, йөзен каплады.
Сез – Минем халкым, ә Мин сезнең Аллагыз булырмын. Мисыр изүеннән азат ителгәч, Минем Раббы Аллагыз булуымны белерсез.
Аллаһы – Коткаручым минем; өметемне Аңа баглыйм һәм курыкмыйм, чөнки Раббы – минем көч-кодрәтемдер, мине Ул коткара!»
Курыкма, чөнки Мин синең белән, аптырама, чөнки Мин синең Аллаң. Мин сиңа көч бирермен, ярдәм итәрмен, сине Үземнең җиңүче уң кулым белән яклармын.
Сезнең ата-бабаларыгызны Мисырдан – тимер эретә торган мичтән алып чыккан чакта, ул шартлар турында аларга: ‘Мине тыңласагыз, Мин кушканнарны җиренә җиткереп үтәсәгез, сез – Минем халкым, ә Мин сезнең Аллагыз булырмын’, – дип әйткән идем.
Сез – Минем халкым, ә Мин сезнең Аллагыз булырмын».
Киләчәктә, – дип белдерә Раббы, – Мин Исраил халкы белән менә мондый килешү төзермен: Үз Канунымны күңелләренә салырмын, йөрәкләренә язып куярмын. Мин – аларның Алласы, ә алар Минем халкым булыр.
Алар – Минем халкым, ә Мин аларның Алласы булырмын.
Мин аларга менә нәрсә кушкан идем: «Сүзләремә колак салыгыз, шул чагында Мин – сезнең Аллагыз, ә сез Минем халкым булырсыз. Үзегезгә яхшы булсын өчен, Мин кушкан юлдан гына йөрегез!»
Шуннан алар Минем кагыйдәләрем буенча гамәл кылырлар, Минем кануннарымны сакларлар һәм үтәрләр, шул чагында алар – Минем халкым, ә Мин аларның Алласы булырмын.
билгеләнгән бәйрәм көннәрендә Иерусалимдә корбанга китерә торган сарыклар санынча ишәйтәчәкмен, бушап калган шәһәрләрне кешеләр белән тутырачакмын. Шунда Минем Раббы икәнемне белерләр».
Сез Минем Исраил халкы арасында булуымны, Раббы Аллагыз икәнемне, Миннән башка алла юклыгын белерсез. Моннан ары Минем халкым беркайчан да хурлыкка калмас.
Шул өченче өлешне Мин утка салачакмын, көмешне чистарткан сыман чистартачакмын, алтынны сынаган кебек сынаячакмын. Алар Миңа табынырлар, һәм Мин аларга җавап бирермен: „Бу – Минем халкым!“ – диярмен, ә алар: „Раббы – безнең Аллабыз!“ – дип әйтер».
Станны нәҗесләмәсен өчен, андыйларны – ир кешеме ул, хатын-кызмы – яныгыздан сөрегез, чөнки анда, исраилиләр арасында, Мин яшим.
Ул: «Мин – Ибраһим Алласы, Исхак Алласы һәм Ягъкуб Алласы», – дип әйткән. Аллаһы – үлеләр Алласы түгел, Ул тереләрнеке.
Аллаһы йорты белән потлар арасында нинди уртаклык бар? Ә бит без – мәңге тере Аллаһының йорты, Аллаһы болай дигән: «Араларында торачакмын, йөриячәкмен, Мин – аларның Алласы, ә алар Минем халкым булыр».
Раббы Аллагыз сезне саклар һәм, дошманыгызны сезнең кулга тапшырыр өчен, гаскәрегез урнашкан тирәдә йөрер, шуңа күрә Ул сездә бернинди дә шакшылык күрмәсен. Аның күңеле сездән кайтмасын өчен, гаскәрегез тукталган урын чиста булырга тиеш.
Хуҗасыннан качып, сезгә сыенган колны кире хуҗасына кайтарып бирмәгез.
Юк, алар әйбәтрәк илгә – күктәге илгә омтылганнар, шуңа күрә Аллаһы Үзен аларның Алласы дип аталудан оялмый, Ул бит алар өчен шәһәр әзерләп куйган.
«Эфес бердәмлегенең фәрештәсенә яз: „Үзенең уң кулында җиде йолдыз Тотучы һәм җиде алтын шәмдәл арасында Йөрүче болай ди:
Боларның барысы җиңүчегә насыйп булыр һәм Мин Алласы булырмын, ә ул Минем балам булыр.