12 Бүлендеге килгән кеше кагылган балчык савытны – ватарга, ә агач савытны юарга кирәк.
«Халыкларны син тимер таяк белән җимерәчәксең, чүлмәк ваткан кебек, чәлпәрәмә итәчәксең», – диде.
Сүзләрен ул халык җыелган урыннарда, шәһәр капкалары алдында бәян итә:
Гыйбрәт итеп тыңлагыз: уемдагын сезнең өскә яудырам, сүзләремне сезгә җиткерәм.
Углым! Син моны күз уңыңнан төшермә; сәламәт акылыңны һәм уйлап эш итүеңне сакла,
Бүлендеге килгән кеше, кулын юмаган килеш, кемгә дә булса кагыла икән, шул кеше үзенең киемнәрен юарга һәм үзе дә юынырга тиеш – кичкә кадәр ул нәҗес булыр.
Зәйтүн мае салынган әлеге икмәк табада пешерелергә һәм, сындырылып, Раббы алдына куелырга тиеш; аның тәмле исе Раббы күңеленә хуш килер.
Шул ит пешкән балчык савытны – ватарга, ә бакыр савытта пешсә, аны ышкып юарга һәм чайкарга кирәк.
Җирдәге чатырыбыз – тәнебез юкка чыгачак. Әмма безне күкләрдә кеше кулы белән эшләнмәгән, Аллаһы биргән мәңгелек өй көтүен беләбез.
Ул зәгыйфь тәнебезне үзгәртер һәм һәрнәрсәне Үзенә буйсындыра алырлык көче ярдәмендә Үзенең күркәм тәненә охшашлы итәр.